Ξεδιαλύνοντας τα παράγωγα μιας υπογραφής Του Γιώργου Τσίπρα
Η δανειακή σύμβαση δεν ορίζει μόνο μια οικονομική σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη διεθνή οικονομική τάξη, όπως αυτή εκπροσωπείται από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Ορίζει πλέον και τον τρόπο που συγκροτείται το αστικό, μνημονιακό μπλοκ εξουσίας απέναντι στο λαό και ταυτόχρονα απέναντι στο διεθνικό συνασπισμό που στραγγαλίζει τη χώρα οικονομικά και κοινωνικά.
Η παροχή γραπτών εγγυήσεων, οι υπογραφές από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, έστω αφού προηγήθηκαν τα μπρος πίσω του αρχηγού της Ν.Δ., αποκαλύπτουν -σε όσους θέλουν να τη δουν- μια νέα, πρωτόγνωρη σχέση του τριγώνου ανάμεσα σε αυτό το διεθνικό συνασπισμό, στη εγχώρια πολιτική τάξη και τον επιχειρηματικό κόσμο που εκπροσωπεί, και στο λαό: η δεύτερη πλευρά του τριγώνου, η εγχώρια πολιτική τάξη, αναλαμβάνει πλέον ρητά να επιβάλει σε παρατεταμένο χρόνο στην τρίτη πλευρά, στο λαό, τις πολιτικές που αποφασίζει η πρώτη πλευρά, ο διεθνικός συνασπισμός Ε.Ε., ΔΝΤ, τράπεζες κ.λπ. Η εγχώρια μεγαλοαστική τάξη έχει προφανώς εναποθέσει το «εσωτερικό» επιχειρηματικό της μέλλον στις όποιες αποφάσεις της τρόικας και έχει αναθέσει στην πολιτική τάξη που την εκπροσωπούσε να εφαρμόζει αυτές τις αποφάσεις, χωρίς ο ίδιος αυτός ο επιχειρηματικός κόσμος, αυτή η οικονομική τάξη, να έχει στο πώς και τι, μέσα στην ίδια της τη χώρα, συμβολή ανάλογη μιας τυπικά ανεξάρτητης καπιταλιστικής χώρας. Απίστευτο; Πρωτόγνωρο;
Παλιότερα οι λεγόμενες μισοαποικίες και αργότερα πολλές νεοαποικιακές χώρες, διακρίνονταν από τις καθαυτό αποικίες, τα προτεκτοράτα ή τις περιοχές υπό Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών (mandates), με βάση την τυπική ανεξαρτησία των Αρχών τους από ξένες δυνάμεις που όμως, επί της ουσίας, οι τελευταίες είχαν τρόπους να επιβάλουν την πολιτική τους βούληση σε κρίσιμους για αυτές τομείς, που ανάλογα με την περίπτωση αφορούσαν περισσότερο την οικονομία ή τον πολιτικό προσανατολισμό των μισοαποικιών. Το πρωτόγνωρο στην παγκόσμια ιστορία καθεστώς που επιβάλλεται στην Ελλάδα συνδυάζει στοιχεία της διεθνούς επιτήρησης που είχε επιβληθεί και παλιότερα, στοιχεία Εντολής και στοιχεία μισοαποικίας (ο διεθνικός συνασπισμός έχει τους τρόπους). Από πολλές απόψεις είμαστε πιο «χαλαρά» από ό,τι μια τυπική περίπτωση μισοαποικίας, που άλλωστε καμιά τους δεν διακρινόταν από το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού που διακρίνει την Ελλάδα, αλλά από ορισμένες άλλες απόψεις είμαστε πιο σφιχτά δεμένοι και υποταγμένοι σε ξένους πάτρονες! Η υπόθεση με τις υπογραφές και η εθελόδουλη ευθυγράμμιση όλου του αστικού, μνημονιακού πολιτικού κόσμου σε αυτές είναι αποκαλυπτική.
Το ΠΑΣΟΚ, στο σύνολό του, σε όλες του τις πτέρυγες που πιθανόν θα αρπαχτούν περί άλλων στον εσωκομματικό αγώνα, επέδειξε άμεση συμμόρφωση με κάθε υπόδειξη της Ε.Ε. Δεν είναι απίθανο να αληθεύουν και οι διαρροές από το χώρο της Ν.Δ. ότι η πλευρά του ΠΑΣΟΚ ενέχεται στην επιμονή και πιέσεις της Ευρώπης προς την πρώτη για γραπτές εγγυήσεις. Το ΛΑΟΣ, το ίδιο κόμμα που ειδικεύεται στις εθνικιστικές και πατριδοκάπηλες κορώνες είναι και κατεξοχήν εθελόδουλο και αυτό που έσπευσε να δηλώσει πως καμιά υπογραφή δεν θα έπρεπε να θέσει σε κίνδυνο τη δανειακή σύμβαση. Η Ν.Δ. του Σαμαρά έκανε μέσα σε λίγες μέρες, διάστημα πολύ μικρό για να κρύψει την ευτέλεια, τρεις μεγάλες κωλοτούμπες: από το «όχι» στη συναίνεση στο «ναι» στη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, από το «όχι» στο Μνημόνιο στο «ναι» σε κάτι ακόμη χειρότερο και από το «όχι» στις γραπτές δηλώσεις, γιατί είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, στην υπογραφή. Από κοντά και η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, ενώ η ΔΗΜΑΡ, παρά τα αλλεπάλληλα «όχι» του προέδρου της Φώτη Κουβέλη (ήταν και ο μόνος από την Αριστερά που κάλεσε δημόσια τον Σαμαρά να μην υπογράψει), περισσότερο φαντάζει για αριστερό άκρο του μπλοκ εξουσίας παρά για δεξιό άκρο της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης…
Αλήθεια, πώς ακριβώς θα κατέβουν όλα αυτά τα κόμματα στις επόμενες εκλογές όταν και αν γίνουν αυτές; Με ποια στοιχειωδώς διαφορετικά προγράμματα; Σε τι ακριβώς θα αντιπαρατεθούν; Η διαχείριση της Εντολής των Ε.Ε. και ΔΝΤ που ακούει στο όνομα Ελλάδα, αποτελεί ένα πρωτόγνωρο όχι οικονομικό πείραμα (γιατί σε αυτό το πεδίο δεν είναι η πρώτη φορά), αλλά ένα πρωτόγνωρο πολιτικό πείραμα διακυβέρνησης μιας αναπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας από ξένες δυνάμεις, όπου το «δυνάμεις» δεν αντιστοιχεί μόνο σε χώρες όπως παλιότερα, αλλά γενικότερα σε οντότητες όπως η Γερμανία, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, οι δανειστές, η διεθνής οικονομική τάξη.
Η παραγνώριση και αγνόηση αυτής της τεράστιας πολιτικής αλλαγής που συντελέστηκε και συντελείται στη χώρα μας από τις περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς, που είτε εμμένουν εθελότυφλα πως κουμάντο εδώ κάνει η εγχώρια μεγαλοαστική τάξη και ουδείς άλλος, είτε εναποθέτουν ακόμη πιο εθελότυφλα την ελπίδα σε μία από τις ξένες οντότητες, την Ε.Ε., και την ουτοπική μεταμόρφωσή της υπέρ των λαών της, θα βαραίνει ως τεράστιο εμπόδιο στην ανάπτυξη πολιτικών αγώνων για την αποτίναξη του μεταμοντέρνου αποικιακού ζυγού ή μεταμοντέρνας Εντολής του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ή διεθνούς Κοινωνίας των Αγορών, κάτω από την οποία στενάζει ο λαός, την αποτίναξη του Μνημονίου, της τρόικας και όλου του πολιτικού συστήματος που τους υπηρετεί.
Παλιότερα οι λεγόμενες μισοαποικίες και αργότερα πολλές νεοαποικιακές χώρες, διακρίνονταν από τις καθαυτό αποικίες, τα προτεκτοράτα ή τις περιοχές υπό Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών (mandates), με βάση την τυπική ανεξαρτησία των Αρχών τους από ξένες δυνάμεις που όμως, επί της ουσίας, οι τελευταίες είχαν τρόπους να επιβάλουν την πολιτική τους βούληση σε κρίσιμους για αυτές τομείς, που ανάλογα με την περίπτωση αφορούσαν περισσότερο την οικονομία ή τον πολιτικό προσανατολισμό των μισοαποικιών. Το πρωτόγνωρο στην παγκόσμια ιστορία καθεστώς που επιβάλλεται στην Ελλάδα συνδυάζει στοιχεία της διεθνούς επιτήρησης που είχε επιβληθεί και παλιότερα, στοιχεία Εντολής και στοιχεία μισοαποικίας (ο διεθνικός συνασπισμός έχει τους τρόπους). Από πολλές απόψεις είμαστε πιο «χαλαρά» από ό,τι μια τυπική περίπτωση μισοαποικίας, που άλλωστε καμιά τους δεν διακρινόταν από το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού που διακρίνει την Ελλάδα, αλλά από ορισμένες άλλες απόψεις είμαστε πιο σφιχτά δεμένοι και υποταγμένοι σε ξένους πάτρονες! Η υπόθεση με τις υπογραφές και η εθελόδουλη ευθυγράμμιση όλου του αστικού, μνημονιακού πολιτικού κόσμου σε αυτές είναι αποκαλυπτική.
Το ΠΑΣΟΚ, στο σύνολό του, σε όλες του τις πτέρυγες που πιθανόν θα αρπαχτούν περί άλλων στον εσωκομματικό αγώνα, επέδειξε άμεση συμμόρφωση με κάθε υπόδειξη της Ε.Ε. Δεν είναι απίθανο να αληθεύουν και οι διαρροές από το χώρο της Ν.Δ. ότι η πλευρά του ΠΑΣΟΚ ενέχεται στην επιμονή και πιέσεις της Ευρώπης προς την πρώτη για γραπτές εγγυήσεις. Το ΛΑΟΣ, το ίδιο κόμμα που ειδικεύεται στις εθνικιστικές και πατριδοκάπηλες κορώνες είναι και κατεξοχήν εθελόδουλο και αυτό που έσπευσε να δηλώσει πως καμιά υπογραφή δεν θα έπρεπε να θέσει σε κίνδυνο τη δανειακή σύμβαση. Η Ν.Δ. του Σαμαρά έκανε μέσα σε λίγες μέρες, διάστημα πολύ μικρό για να κρύψει την ευτέλεια, τρεις μεγάλες κωλοτούμπες: από το «όχι» στη συναίνεση στο «ναι» στη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, από το «όχι» στο Μνημόνιο στο «ναι» σε κάτι ακόμη χειρότερο και από το «όχι» στις γραπτές δηλώσεις, γιατί είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, στην υπογραφή. Από κοντά και η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, ενώ η ΔΗΜΑΡ, παρά τα αλλεπάλληλα «όχι» του προέδρου της Φώτη Κουβέλη (ήταν και ο μόνος από την Αριστερά που κάλεσε δημόσια τον Σαμαρά να μην υπογράψει), περισσότερο φαντάζει για αριστερό άκρο του μπλοκ εξουσίας παρά για δεξιό άκρο της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης…
Αλήθεια, πώς ακριβώς θα κατέβουν όλα αυτά τα κόμματα στις επόμενες εκλογές όταν και αν γίνουν αυτές; Με ποια στοιχειωδώς διαφορετικά προγράμματα; Σε τι ακριβώς θα αντιπαρατεθούν; Η διαχείριση της Εντολής των Ε.Ε. και ΔΝΤ που ακούει στο όνομα Ελλάδα, αποτελεί ένα πρωτόγνωρο όχι οικονομικό πείραμα (γιατί σε αυτό το πεδίο δεν είναι η πρώτη φορά), αλλά ένα πρωτόγνωρο πολιτικό πείραμα διακυβέρνησης μιας αναπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας από ξένες δυνάμεις, όπου το «δυνάμεις» δεν αντιστοιχεί μόνο σε χώρες όπως παλιότερα, αλλά γενικότερα σε οντότητες όπως η Γερμανία, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, οι δανειστές, η διεθνής οικονομική τάξη.
Η παραγνώριση και αγνόηση αυτής της τεράστιας πολιτικής αλλαγής που συντελέστηκε και συντελείται στη χώρα μας από τις περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς, που είτε εμμένουν εθελότυφλα πως κουμάντο εδώ κάνει η εγχώρια μεγαλοαστική τάξη και ουδείς άλλος, είτε εναποθέτουν ακόμη πιο εθελότυφλα την ελπίδα σε μία από τις ξένες οντότητες, την Ε.Ε., και την ουτοπική μεταμόρφωσή της υπέρ των λαών της, θα βαραίνει ως τεράστιο εμπόδιο στην ανάπτυξη πολιτικών αγώνων για την αποτίναξη του μεταμοντέρνου αποικιακού ζυγού ή μεταμοντέρνας Εντολής του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ή διεθνούς Κοινωνίας των Αγορών, κάτω από την οποία στενάζει ο λαός, την αποτίναξη του Μνημονίου, της τρόικας και όλου του πολιτικού συστήματος που τους υπηρετεί.
Σχόλια
