Δουλεύοντας στα σκλαβοπάζαρα της τουριστικής Χαλκιδικής. Αισιόδοξος παρουσιάζεται ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού, που προβλέπει αύξηση της τάξης του 4,5% για τον παγκόσμιο τουρισμό το 2011. Φαίνεται πως οι αναταραχές σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, ο καταστροφικός σεισμός και το τσουνάμι που έπληξαν την Ιαπωνία δεν επηρεάζουν σημαντικά την προβλεπόμενη ανάπτυξη.
Η Ελλάδα, για την οποία ο τουρισμός είναι το τελευταίο «εξαγώγιμο προϊόν» που έχει να επιδείξει, κατέχει μια σημαντική θέση στη διεθνή τουριστική σκακιέρα. Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων, η χώρα μας για το 2010 κατείχε τη 17η θέση από πλευράς αφίξεων, την 21η από πλευράς εσόδων και την 29η από πλευράς ανταγωνιστικότητας. Αισιόδοξες και οι προβλέψεις για το 2011, σε αντίθεση με τη γενικότερη κοινωνικο-οικονομικο-πολιτική κατάσταση της Ελλάδας.
Όλα αυτά τα δεδομένα, βέβαια, δεν έχουν κανένα αντιστάθμισμα στους μισθούς των εποχικών υπαλλήλων. Οι εργαζόμενοι του καλοκαιριού, ή αλλιώς «τα παιδιά του ήλιου» που απασχολούνται στις ξενοδοχειακές μονάδες, τα beach-bars, τα campings, τις καφετέριες, από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, δεν βλέπουν καμία αύξηση στο εισόδημά τους. T’ αντίθετο, μάλιστα, δουλεύουν χωρίς σταθερό ωράριο (συνήθως ως μίνιμουμ εργασίας ορίζεται το 12ωρο), μέσα σε απίστευτες θερμοκρασίες, χωρίς κανένα ρεπό ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο και όλα αυτά για 592 ευρώ. Αντιστοιχούν περίπου 2 ευρώ ανά ώρα. Εννοείται πως τα ένσημα είναι μια λέξη που δεν ακούγεται από τα χείλη του εργοδότη. Τυχεροί είναι αυτοί που στη συμφωνία τους συμπεριλαμβάνεται η διαμονή και η σίτιση. Βέβαια, για να ακριβολογούμε, όταν μιλάμε για σίτιση εννοούμε, συχνότατα, μισό κιλό ψωμί και 2 ντομάτες την ημέρα, χωρίς καμία δόση υπερβολής και όταν μιλάμε για στέγαση, εννοούμε ένα δωμάτιο 5Χ5, στο οποίο στοιβάζονται 3-4 άτομα, ανεξαρτήτως φύλου.
Οι περισσότεροι από τους απασχολούμενους είναι είτε Έλληνες, ηλικίας 18-25 που κάνουν την πρακτική τους (και αποτελούν μια «φθηνή λύση» για τον εργοδότη), είτε είναι ξένο εργατικό δυναμικό από τα Βαλκάνια και τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που είναι και η πλειονότητα. Η αντιστοιχία είναι ένας Έλληνας προς δέκα αλλοδαπούς. Λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί στις χώρες τους, στις οποίες ο μέσος μηνιαίος μισθός δεν ξεπερνά τα 250 με 300 ευρώ, τα 592 ευρώ που εισπράττουν φαντάζουν ιδανική λύση. Οι κυριότερες χώρες προέλευσης είναι η Πολωνία, η Σλοβακία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία και η Αλβανία και στην πλειονότητά τους είναι νέες γυναίκες.
Στο σημείο αυτό, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε το σεξισμό που κυριαρχεί. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι Έλληνες εργοδότες να κλείνουν συμφωνίες με γραφεία εύρεσης εργασίας του εξωτερικού κυρίως, αλλά και του εσωτερικού. Η συμφωνία περιλαμβάνει, τις περισσότερες φορές, την αποστολή 8-10 νεαρών κοριτσιών που είθισται με το που θα έρθουν στη χώρα μας να «ανήκουν» στον εργοδότη τους. Οπότε, πέρα από τις εργασιακές δυσκολίες που έχεις, πρέπει να αντιμετωπίσεις και τη σεξουαλική παρενόχληση που είναι συχνό φαινόμενο. Από τις 10 κοπέλες που έρχονται αρχικά, καταλήγουν να μείνουν 4 με 5.
Αυτή είναι μια εικόνα των εργασιακών σχέσεων που επικρατούν στον τουριστικό τομέα, που οι περισσότεροι δεν έχουν υπ’ όψιν τους και την οποία ο υπουργός Τουρισμού και «Πολιτισμού» κ. Γερουλάνος δεν πρόκειται να παραθέσει ποτέ.
Μέσα σε αυτή, λοιπόν, την τραγελαφική κατάσταση ας κλείσουμε αισιόδοξα, με 2 στίχους από το ποίημα Ήλιος ο πρώτος, του Οδυσσέα Ελύτη, δίνοντας με όλα τα παιδιά του ήλιου το αγωνιστικό μας ραντεβού τον Σεπτέμβρη στις πλατείες.
«Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δυο τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ’ εμείς»
Όλα αυτά τα δεδομένα, βέβαια, δεν έχουν κανένα αντιστάθμισμα στους μισθούς των εποχικών υπαλλήλων. Οι εργαζόμενοι του καλοκαιριού, ή αλλιώς «τα παιδιά του ήλιου» που απασχολούνται στις ξενοδοχειακές μονάδες, τα beach-bars, τα campings, τις καφετέριες, από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, δεν βλέπουν καμία αύξηση στο εισόδημά τους. T’ αντίθετο, μάλιστα, δουλεύουν χωρίς σταθερό ωράριο (συνήθως ως μίνιμουμ εργασίας ορίζεται το 12ωρο), μέσα σε απίστευτες θερμοκρασίες, χωρίς κανένα ρεπό ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο και όλα αυτά για 592 ευρώ. Αντιστοιχούν περίπου 2 ευρώ ανά ώρα. Εννοείται πως τα ένσημα είναι μια λέξη που δεν ακούγεται από τα χείλη του εργοδότη. Τυχεροί είναι αυτοί που στη συμφωνία τους συμπεριλαμβάνεται η διαμονή και η σίτιση. Βέβαια, για να ακριβολογούμε, όταν μιλάμε για σίτιση εννοούμε, συχνότατα, μισό κιλό ψωμί και 2 ντομάτες την ημέρα, χωρίς καμία δόση υπερβολής και όταν μιλάμε για στέγαση, εννοούμε ένα δωμάτιο 5Χ5, στο οποίο στοιβάζονται 3-4 άτομα, ανεξαρτήτως φύλου.
Οι περισσότεροι από τους απασχολούμενους είναι είτε Έλληνες, ηλικίας 18-25 που κάνουν την πρακτική τους (και αποτελούν μια «φθηνή λύση» για τον εργοδότη), είτε είναι ξένο εργατικό δυναμικό από τα Βαλκάνια και τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που είναι και η πλειονότητα. Η αντιστοιχία είναι ένας Έλληνας προς δέκα αλλοδαπούς. Λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί στις χώρες τους, στις οποίες ο μέσος μηνιαίος μισθός δεν ξεπερνά τα 250 με 300 ευρώ, τα 592 ευρώ που εισπράττουν φαντάζουν ιδανική λύση. Οι κυριότερες χώρες προέλευσης είναι η Πολωνία, η Σλοβακία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία και η Αλβανία και στην πλειονότητά τους είναι νέες γυναίκες.
Στο σημείο αυτό, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε το σεξισμό που κυριαρχεί. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι Έλληνες εργοδότες να κλείνουν συμφωνίες με γραφεία εύρεσης εργασίας του εξωτερικού κυρίως, αλλά και του εσωτερικού. Η συμφωνία περιλαμβάνει, τις περισσότερες φορές, την αποστολή 8-10 νεαρών κοριτσιών που είθισται με το που θα έρθουν στη χώρα μας να «ανήκουν» στον εργοδότη τους. Οπότε, πέρα από τις εργασιακές δυσκολίες που έχεις, πρέπει να αντιμετωπίσεις και τη σεξουαλική παρενόχληση που είναι συχνό φαινόμενο. Από τις 10 κοπέλες που έρχονται αρχικά, καταλήγουν να μείνουν 4 με 5.
Αυτή είναι μια εικόνα των εργασιακών σχέσεων που επικρατούν στον τουριστικό τομέα, που οι περισσότεροι δεν έχουν υπ’ όψιν τους και την οποία ο υπουργός Τουρισμού και «Πολιτισμού» κ. Γερουλάνος δεν πρόκειται να παραθέσει ποτέ.
Μέσα σε αυτή, λοιπόν, την τραγελαφική κατάσταση ας κλείσουμε αισιόδοξα, με 2 στίχους από το ποίημα Ήλιος ο πρώτος, του Οδυσσέα Ελύτη, δίνοντας με όλα τα παιδιά του ήλιου το αγωνιστικό μας ραντεβού τον Σεπτέμβρη στις πλατείες.
«Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δυο τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ’ εμείς»
Αθηνά, παιδί του ήλιου
(Από την κουζίνα του ξενοδοχείου)
(Από την κουζίνα του ξενοδοχείου)
Σχόλια
