Καλημέρα συντρόφια (πελάτες) του Δρόμου. Βρε καλό μπελά που έβαλα στο κεφάλι μου… Να είναι αργία, να μου λείπει ύπνος και ’γω να σκέφτομαι την πένα και τη Σοφία στην Πειραϊκή! Όχι του μπουζουκιού, την άλλη με το μελάνι. Πετάγομαι πάνω, πιάνω το στυλό και πάμε!
Έχω φάει στο καπάκι τρία μποτιλιαρίσματα και ρίχνω διαόλους που κατάντησα ταξιτζής στην Αθήνα. Α, τα είδατε τα περίπολα του δημάρχου 4-4 Θησείο, Ομόνοια, Σύνταγμα, Κολωνάκι. Ανοίγω το τζάμι «καλώς τα παιδιά, πού σας είχε κρυμμένους», φωνάζω, «και σας έριξε στη μάχη;» και ανεβαίνω για τα υψώματα του Γκολάν (Αττικό Άλσος), γιατί ο δήμαρχος κατουράει με φωτοκύτταρο, εμείς στα βουνά! Τ’ ακούτε σύντροφοι; Μαύρο, λοιπόν!
Κατεβαίνω από τα υψώματα, το χέρι σηκώνεται. «Ελεύθερος;» Ελεύθερος κυρία μου – παλιός παντρεμένος». Γελάει. «Ομήρου, παρακαλώ». Με γεύση ονείρου, απαντάω. «Μπα, με τον Γιωργάκη λίγο δύσκολο», απαντά. Πού θα τη ρίξετε την ψήφο; «Στη Θεσσαλονίκη», απαντά. «Μπουτάρης», μου λέει. Μα αυτός είναι του Γιώργου. «Όλοι ίδιοι είναι», απαντά. «Λαζόπουλο είδες;», μου λέει. «Ναι», απαντάω. «Αυτός μόνο τα χώνει», μου λέει. Να προσέχετε, όμως, γιατί το παλιό «κανένας» μας έφερε τον Γιωργάκη, προχθές μας πλάσαρε τον Μητρόπουλο, κρυφοσυστημικός ο τύπος. «Εδώ κατεβαίνω». Φιλάκια στη Θεσσαλονίκη, γεια.
Αφού έχω διανύσει αρκετά χιλιόμετρα γυρίζω στην Πειραϊκή. Αράζω, απέναντι θάλασσα, έχω πιαστεί στην πόρτα και κοιτάω στον ορίζοντα τα πλοία. Μια κοπελιά πολύ αργά έρχεται και με πολύ σιγανή φωνή και το χέρι στο λαιμό μου λέει: «Έχετε ένα ευρώ;». «Γιατί μιλάτε σιγά;», τη ρωτάω. «Πονάω στο λαιμό και έχω πρόβλημα στο αίμα». Φαίνεται εξαντλημένη, όμως έχει μια ευγένεια ψυχής που με εντυπωσιάζει. Τι δουλειά κάνεις; «Αυτή που βλέπεις». Γιατί; «Πριν δούλευα, καθάριζα σπίτια, σταμάτησα δυο μήνες πριν λόγω αρρώστιας, τώρα άνεργη, ξεκινάω το πρωί από τον Ρέντη και ζητάω χρήματα. Έχω και μια κορούλα δεκάχρονη και άρρωστη μάνα». «Έχεις τηλέφωνο, αν θέλουμε να σε βρούμε;». «Όχι». Πάρε αυτό και πες μου πού μένεις; «Γιατί;» Γιατί το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και η Ελεύθερη Αττική πρέπει να έρθει κοντά σου, Σοφία. Σου το υπόσχομαι και να ξέρει ο Προβόπουλος και η κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος για να κόψουνε, οι αλήτες. Τη βλέπω να χάνεται στο δρόμο, στο βλέμμα της, όμως, υπήρχε τώρα μια λάμψη ελπίδας. Μπράβο Σοφία! Θα τα καταφέρουμε.
Ο λαός μαζί με τη Σοφία θα σας στείλει στον αγύριστο, χορτασμένοι σαπιοκοιλιάδες του συστήματος.
Συντρόφια, η έκπληξη είναι προ των πυλών. Το ψηφοδέλτιο να φτάσει παντού. Οι ταξιτζήδες του Δρόμου θα στήσουν κάλπες την ερχόμενη εβδομάδα και έτσι οι αναγνώστες του Δρόμου θα ξέρουν το πραγματικό γκάλοπ και αναλόγως θα κλαίνε ή θα γελάνε! Για να μη σας παραμυθιάσουν οι εργολάβοι των καναλιών!
Άντε γεια, και με τη νίκη
Κατεβαίνω από τα υψώματα, το χέρι σηκώνεται. «Ελεύθερος;» Ελεύθερος κυρία μου – παλιός παντρεμένος». Γελάει. «Ομήρου, παρακαλώ». Με γεύση ονείρου, απαντάω. «Μπα, με τον Γιωργάκη λίγο δύσκολο», απαντά. Πού θα τη ρίξετε την ψήφο; «Στη Θεσσαλονίκη», απαντά. «Μπουτάρης», μου λέει. Μα αυτός είναι του Γιώργου. «Όλοι ίδιοι είναι», απαντά. «Λαζόπουλο είδες;», μου λέει. «Ναι», απαντάω. «Αυτός μόνο τα χώνει», μου λέει. Να προσέχετε, όμως, γιατί το παλιό «κανένας» μας έφερε τον Γιωργάκη, προχθές μας πλάσαρε τον Μητρόπουλο, κρυφοσυστημικός ο τύπος. «Εδώ κατεβαίνω». Φιλάκια στη Θεσσαλονίκη, γεια.
Αφού έχω διανύσει αρκετά χιλιόμετρα γυρίζω στην Πειραϊκή. Αράζω, απέναντι θάλασσα, έχω πιαστεί στην πόρτα και κοιτάω στον ορίζοντα τα πλοία. Μια κοπελιά πολύ αργά έρχεται και με πολύ σιγανή φωνή και το χέρι στο λαιμό μου λέει: «Έχετε ένα ευρώ;». «Γιατί μιλάτε σιγά;», τη ρωτάω. «Πονάω στο λαιμό και έχω πρόβλημα στο αίμα». Φαίνεται εξαντλημένη, όμως έχει μια ευγένεια ψυχής που με εντυπωσιάζει. Τι δουλειά κάνεις; «Αυτή που βλέπεις». Γιατί; «Πριν δούλευα, καθάριζα σπίτια, σταμάτησα δυο μήνες πριν λόγω αρρώστιας, τώρα άνεργη, ξεκινάω το πρωί από τον Ρέντη και ζητάω χρήματα. Έχω και μια κορούλα δεκάχρονη και άρρωστη μάνα». «Έχεις τηλέφωνο, αν θέλουμε να σε βρούμε;». «Όχι». Πάρε αυτό και πες μου πού μένεις; «Γιατί;» Γιατί το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και η Ελεύθερη Αττική πρέπει να έρθει κοντά σου, Σοφία. Σου το υπόσχομαι και να ξέρει ο Προβόπουλος και η κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος για να κόψουνε, οι αλήτες. Τη βλέπω να χάνεται στο δρόμο, στο βλέμμα της, όμως, υπήρχε τώρα μια λάμψη ελπίδας. Μπράβο Σοφία! Θα τα καταφέρουμε.
Ο λαός μαζί με τη Σοφία θα σας στείλει στον αγύριστο, χορτασμένοι σαπιοκοιλιάδες του συστήματος.
Συντρόφια, η έκπληξη είναι προ των πυλών. Το ψηφοδέλτιο να φτάσει παντού. Οι ταξιτζήδες του Δρόμου θα στήσουν κάλπες την ερχόμενη εβδομάδα και έτσι οι αναγνώστες του Δρόμου θα ξέρουν το πραγματικό γκάλοπ και αναλόγως θα κλαίνε ή θα γελάνε! Για να μη σας παραμυθιάσουν οι εργολάβοι των καναλιών!
Άντε γεια, και με τη νίκη
Φιλάκια πολλά
Με αγάπη
Ο ταξιτζής του Δρόμου της Αριστεράς
Σχόλια
