Πώς η κατοχή συμβάλλει στην παλαιστινιακή οικονομική κρίση

Με αφορμή τις πρόσφατες λαϊκές διαμαρτυρίες, ιδιαίτερα στη Δυτική Όχθη, γράφτηκαν κείμενα που, πέρα από τη διεθνή οικονομική κρίση και την όποια οικονομική πολιτική της εκεί Παλαιστινιακής Αρχής, αναλύουν πώς η κατοχή αποτελεί το υπόβαθρο ή και τον κύριο παράγοντα της παλαιστινιακής οικονομικής κρίσης.

Όπως λέει το Stop the Wall: «Μερικοί πιστεύουν ότι η τρέχουσα κυβέρνηση είναι η αιτία της κρίσης. Είναι αλήθεια πως αυτή η κυβέρνηση συνεισέφερε στο να βαθύνει η κρίση. Ο πυρήνας του προβλήματος όμως βρίσκεται στις συμφωνίες που απαγορεύουν κάθε προσπάθεια εδραίωσης μια εθνικής, ανεξάρτητης οικονομίας. Μας παραπλάνησαν επίσης με το να μας κάνουν να πιστέψουμε πως ήμασταν έτοιμοι να ιδρύσουμε ένα κράτος με δυνατή οικονομία, αλλά στην πραγματικότητα η σχέση εξάρτησης με το Ισραήλ δυναμώνει».
Καταρχήν το Πρωτόκολλο των Παρισίων βάζει περιορισμούς στους Παλαιστίνιους εμπόρους και αγρότες στην εξαγωγική διαδικασία, επιτρέποντας στο Ισραήλ να ελέγχει τα σύνορα και τα εξαγόμενα προϊόντα. Όταν το Ισραήλ επιτρέπει την εξαγωγή παλαιστινιακών προϊόντων, αυτά περνούν ελέγχους που καθυστερούν την εξαγωγή και μπορεί να καταστρέψουν τα προϊόντα! Επίσης, η συμφωνία επιβάλλει να τηρούνται τα ισραηλινά πρότυπα στα περισσότερα εισαγόμενα προϊόντα, όσον αφορά δασμούς και φόρους, παρ’ όλο που το βιοτικό επίπεδο ανάμεσα στις δύο οικονομίες έχει τεράστιες διαφορές. Κάθε φορά που η ισραηλινή κυβέρνηση ανεβάζει τις τιμές, ειδικά της βενζίνης, στο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν το ίδιο! Γιατί το Πρωτόκολλο των Παρισίων ορίζει ότι ο παλαιστινιακός ΦΠΑ μπορεί να είναι μικρότερος από του Ισραήλ μόνο κατά 2% και η διαφορά στην τελική τιμή της βενζίνης για τους καταναλωτές στα κατεχόμενα δεν μπορεί να υπερβαίνει το 15% της τιμής στο Ισραήλ, παρ’ όλο που το μέσο εισόδημα στο Ισραήλ είναι τριπλάσιο από το παλαιστινιακό και το ΑΕΠ του Ισραήλ είναι 30 φορές πιο πάνω από αυτό της Παλαιστίνης! Είναι προς το συμφέρον του κράτους κατοχής να είναι συνδεδεμένες οι τιμές του με αυτές στα κατεχόμενα, ώστε τα αγαθά εκεί να μην είναι πιο φθηνά σε βάρος των ισραηλινών προϊόντων. Το χειρότερο είναι ότι η συμφωνία δίνει στο κράτος κατοχής το δικαίωμα να εισπράττει φόρους αντί της Π.Α., δηλαδή βάζει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές πηγές της και τα λεφτά των Παλαιστινίων στα χέρια του κατακτητή. Και τα χρήματα αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί για να ασκήσουν πίεση στις πολιτικές θέσεις των Παλαιστινίων.
Επιπλέον, όπως επισημαίνει η Αμίρα Χας, το Ισραήλ εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους φυσικούς πόρους στη Δυτική Όχθη (νερό, λατομεία, εξορύξεις στη Νεκρά Θάλασσα, αγροτική γη, βιομηχανικές ζώνες, τουρισμός), ελέγχει το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα περιορίζοντας την ικανότητα και την κερδοφορία των παλαιστινιακών εταιριών κινητής τηλεφωνίας, προβαίνει σε αθέμιτο ανταγωνισμό με τα παλαιστινιακά προϊόντα (π.χ. επιδοτώντας την άρδευση για τους Ισραηλινούς αγρότες, ενώ οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ούτε νερό να πιουν) και μέσω των υποχρεωτικών παρακαμπτήριων δρόμων, προσθέτει τεράστιο κόστος στα μεταφορικά. Ενώ και στη Γάζα απαγορεύει τις εξαγωγές, περιορίζει τους ψαράδες στα 3 μίλια (και λιγότερο) και στερεί το 30% της καλλιεργήσιμης γης.
Σύμφωνα με το παλαιστινιακό υπουργείο Οικονομικών, μόνο το 2010, η κατοχή στοίχησε 6,8 δισεκατομμύρια στην παλαιστινιακή οικονομία.