Διπλή ταρίφα: Πορείες κι’ απορίες

Καλημέρα, πελάτες μου. Πάει και η απεργία και η πορεία της 15ης Δεκέμβρη. Νομίζω ήταν πετυχημένη, και ο ταξιτζής του Δρόμου είδε πολλά πρόσωπα που είχε να τα δει από τον καιρό που ήταν στην ΚΝΕ (σε πορείες): τον Δημήτρη, τη Γεωργία, τη Νικολέτα κ.λπ. (Η κρίση, λοιπόν, συσφίγγει και τις σχέσεις και τη συντροφικότητα και τη δράση).

Πάντως, μάταια ο ταξιτζής προσπάθησε να πείσει (την ηγεσία) για τη λαθεμένη τακτική του κινήματος να περάσει σφαίρα από τη Μεγάλη Βρετανία με αλυσίδες, χοροπηδητά, νταούλια να παίζουν, και όχι να σταθεί στο «Ναό της Δημοκρατίας» όσο χρειαστεί. Φοβάται κανένας το κίνημα; Ρωτάω. Φοβάται κανένας το να δηλώσει ο λαός παρών στην αντίσταση προς την εξουσία, τρόικα, ΔΝΤ; Ο ταξιτζής είναι πολύ προβληματισμένος, όπως και πολλοί στην πλατεία Συντάγματος με την τακτική αυτή. Ίδωμεν…
Και, παρόλο που οι πορείες δυσκολεύουν την κίνηση, και κύρια τους ταξιτζήδες (που γαμωσταυρίζουν για τους κλειστούς δρόμους), όλο και πιο πολλοί βλέπουν την αναγκαιότητα.
Αφού έχω βγει από μια εφιαλτική κίνηση στο κέντρο, βγαίνω στο Σύνταγμα, και να η κυρία για τη Νέα Σμύρνη.
«Πάμε, κυρία, να πιάσουμε Συγγρού, γιατί τη βάρδια θα την πληρώσει ο Γιαννάκης, και σήμερα!»
«Μέχρι και την Ερμού, όπου ψώνιζα, ήταν άδεια», μου λέει.
«Αφού ψωνίζεις στην Ερμού, το φυσάς το παραδάκι!» (Γέλια).
«Τι λες, καλέ; Μια σύνταξη πρόλαβα και πήρα. Εγώ, φίλε, είμαι δεξιά, αλλά δεν ψήφισα… Αλλά με αυτά που κάνει ο Παπανδρέου ο καραγκιόζης είναι για πολύ ξύλο!»
«Με την Ντόρα;» ρωτάω, για να την πειράξω.  «Τι δουλειά έχω εγώ, ρε συ, μ’ αυτήν την κότα, που το παίζει αρχηγός;» (Το τι στόλισμα τρώει αυτή η Ντόρα από τους δεξιούς, και κύρια από τις γυναίκες, δεν λέγεται). «Τι θα γίνει τώρα;» μου λέει, «με αυτόν τον Παπανδρέου και το σόι του;».
«Τη Μάργκαρετ, όταν τη ρώτησαν, εκείνη είπε: “Έχω όνειρο να δω πρωθυπουργό το γιο μου και την εγγονή μου”», απαντάω.
Και αυτή μου λέει: «Έχουμε δει πρωθυπουργό το Γέρο της Δημοκρατίας, το γιο του Γέρου της Δημοκρατίας, τον εγγονό του… Ε, λοιπόν, δεν αντέχω να δω και τη δισέγγονη. Έλεος πια!»
Ωστόσο, έχει προλάβει και έχει μπει μια νεαρή κυρία, που πάει Νέο Κόσμο.
«Πώς θα πάμε, φίλε;»
«Διαμέσου Τριπόλεως», λέω. (Ξεκαρδίσματα στο ταξί). «Κάτσε, παιδί μου, να ξεκουραστείς, και βλέπουμε τη διαδρομή».
«Πλάκα έχεις, φίλε».
«Τι νομίζεις, εδώ κάνουμε μόνο δουλειά; Και ψυχανάλυση και χαλάρωση από το άγχος (χωρίς φάρμακα) και υψηλή πολιτική διαφώτιση».
«Μπα, πολιτικός, φίλε μου;»
«Ε, λίγο».
«Τότε, πες μου κάτι, γιατί είμαι έτοιμη να ξαναφύγω για Νότια Αφρική, και κακώς που γύρισα στην πατρίδα μου; Έχει μέλλον ο τόπος, έτσι όπως έγινε; Αυτή η Σπίθα (της αντίστασης), που ζητάει ο Μίκης, πώς σου φαίνεται;»
«Για τη Σπίθα λίγα ξέρω. Νομίζω, δεν είναι κόμμα, αλλά μια κίνηση πολιτών αντίστασης του λαού σε όσα συμβαίνουν σήμερα».
«Εγώ», μου λέει, «πιστεύω ότι είναι λόγω έλλειψης παιδείας και κουλτούρας αλλά και λόγω νοοτροπίας του Έλληνα και υποταγής στα κόμματα, στο βόλεμα. Γι’ αυτό σήμερα έχουμε βουλιάξει».
Η μεγάλη κυρία συνεχώς κουνάει το κεφάλι της και συμφωνεί.
Εγώ προσθέτω: «Κορίτσια, όπως ψηφίζουμε και με αυτούς που ψηφίζουμε, ούτε παιδεία θα δούμε, ούτε κουλτούρα, ούτε τη χώρα που θέλουμε θα έχουμε. Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πρέπει να συντριβεί το παλιό σύστημα, και άνθρωποι και πολιτικοί χώροι με αξίες και συνεισφορά (ανιδιοτελή) να ξαναχτίσουν τη χώρα χωρίς ξένους προστάτες. Συμφωνείτε;» «Ναι, ποιος μπορεί να διαφωνήσει;» απαντούν.
Η μεγάλη κυρία έφυγε με ευχές για καλά Χριστούγεννα και η μικρή κυρία με ευχές για καλή πορεία στην Αφρική και χαιρετίσματα στο Νέλσον Μαντέλα!
Πιο κάτω βλέπω, πάνω σε ένα τρίκυκλο, δύο τσιγγανοπούλες μικρές και ο τσιγγάνος να ακούει κάτι αμανέδες τούρκικους στη διαπασών. Τους πατάω την κόρνα, κι αυτοί χαίρονται και χαιρετούν. Κι εγώ σκέφτομαι ότι, αντί να πάνε σχολείο τα μικρά, ψάχνουν για παλιοσίδερα στο κρύο.
«Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία».