Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Δραματικά τα γεγονότα στο χώρο των media την τελευταία εβδομάδα. Νέο Φάληρο, Μιχαλακοπούλου, Μεταμόρφωση, Ακαδημίας. Και ενθαρρυντικά ωστόσο. Ένα μήνυμα στο face book νομίζω πως συμπυκνώνει την εκτίμηση όσων συνέβησαν. «Ακόμη και στo indymedia γράφουν για πρώτη φορά καλά λόγια για τους δημοσιογράφους», γράφει στα πεταχτά μήνυμα φίλης!
Οι συντάκτες, λοιπόν, αυτοί οι προλετάριοι της ενημέρωσης άκουσαν, σηκώθηκαν από τις καρέκλες των ρεπορτάζ τους, έμαθαν και βγήκαν στους διαδρόμους των Μέσων τους ή στο δρόμο. Η εικόνα αντιφατική: Ήττα στο ΣΚΑΙ, νίκη στο ΔΟΛ. Στην πρώτη περίπτωση πέρασε ο ωμός εκβιασμός της ιδιοκτησίας και της διεύθυνσης του συγκροτήματος του ΣΚΑΙ για την υπογραφή μείωσης κατά 10% στους μισθούς όλων των εργαζομένων. Με τσαμπουκά, με απίστευτες πιέσεις, με τελεσίγραφα «ή υπογράφετε ως τις 4 το απόγευμα ή αύριο και μεθαύριο ανακοινώνονται 70 απολύσεις»! Όσοι ήταν πεισμένοι ως το πρωί της Δευτέρας πως η μάχη στο ΣΚΑΙ θα κερδηθεί έπεσαν έξω. Χρειάστηκε για αυτό η …διακριτική βοήθεια του συνδικαλιτικού οργάνου της Ένωσης Συντακτών. Αυτής που από την ημέρα του ηχηρού «Όχι» των εργαζομένων στις 23 Νοεμβρίου, απλώς εξαφανίστηκε. Και ενώ στο κτίριο σερνόταν ως φήμη-«δήλωση» στελεχών πως ο Πάνος Σόμπολος συμφώνησε στη μείωση μισθών, συγκεκριμένοι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ κλεισμένοι στο γραφείο της Ακαδημίας απλώς διέψευδαν τη δήλωση. Δεν έβγαλαν ανακοίνωση καταδίκης, δεν απαγόρεψαν τους συντάκτες μέλη τους να υπογράψουν, όπως θα περίμενε κάποιος από ένα γραφειοκρατικό σωματείο – σφραγίδα που μένει παγερά εκτός χώρων δουλειάς κλεισμένο στο μέγαρο του.
Κι όταν το παιχνίδι κρίθηκε, το σωματείο, ή μάλλον ορισμένοι από το σωματείο έτρεξαν στο Νέο Φάληρο για να τους απαγορευθεί η είσοδος. Και τότε βγήκε ανακοίνωση καταδίκης και ελήφθη απόφαση διαγραφής του μέλους της ΕΣΗΕΑ – διευθύνοντος συμβούλου του ΣΚΑΙ. Κάπως έτσι και η περιγραφή της επιστολής-καταδίκης των δυο εκπροσώπων των δημοσιογράφων σε ραδιόφωνο και τηλεόραση θυμίζει ένα θέατρο τραγικού παραλόγου: « Επί της ουσίας, συνάδελφοί μας (όπως μέλλουσες μητέρες και όχι μόνο) με τη διακριτική ενθάρρυνσή μας υπέγραψαν ή άλλοι με δάκρυα στα μάτια σύρθηκαν -τελευταίοι- ως το λογιστήριο για να υπογράψουν τη μη απόλυσή τους. Κάποιοι -λιγοστοί αντέχουν ακόμα. Ως άτομα. Γιατί ξέρουν ότι το σωματείο τους εξαντλήθηκε στο “Θα” και την κωλυσιεργία». Στη μάχη του ΣΚΑΙ ο επίλογος είναι ένας: αυτό που τελικά ηττήθηκε είναι η συνδικαλιστική τακτική που επέλεξε η Ένωση Συντακτών, εκούσια ή ακούσια, συνειδητά ή πολιτικά.
Και για του λόγου το αληθές μια μέρα μετά τη μαχητική διαδήλωση εργαζομένων σε όλα τα ΜΜΕ στο κέντρο της Αθήνας, ο πάντα εριστικός πρόεδρος του ΔΟΛ, Σταύρος Ψυχάρης, ανακοίνωσε 28 απολύσεις δημοσιογράφων. Την ώρα που –υποθετικά- διαβουλευόταν με την ΕΣΗΕΑ, το λογιστήριο του ΔΟΛ ενημέρωνε δημοσιογράφους να παραλάβουν τις επιταγές αποζημίωσής τους. Το κτίριο στην οδό Μιχαλακοπούλου πήρε… φωτιά. Οι εργαζόμενοι με την εμπειρία των προηγούμενων απολύσεων στο διοικητικό προσωπικό, βγήκαν εκτός κτιρίου και απέκλεισαν το ΔΟΛ. Οι πιέσεις σε στελέχη και εργαζόμενους ήταν αφόρητες. Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορούσε σε αυτή την περίπτωση να κάνει οποιονδήποτε ελιγμό συνδικαλιστικής φύσεως.
Λίγες ώρες πριν διαβουλευόταν με τον Στ. Ψυχάρη. Κάτω από την πίεση των εργαζομένων, αυτή τη φορά εξέδωσε ανακοίνωση 48ωρης απεργίας σε όλο το ΔΟΛ. Κι όταν η εργοδοσία κατάλαβε πως κινδύνευε η κυριακάτικη έκδοση, αφού δεν προλάβαινε να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό, έκανε πίσω. Ανέστειλε τις 28 απολύσεις και άνοιξε -πάλι- την πόρτα στην ΕΣΗΕΑ για διαβουλεύσεις.
Ο πόλεμος δεν κρίθηκε. Η πρώτη μάχη όμως στον ΔΟΛ κερδήθηκε. Και για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί το σωματείο των συντακτών σύρθηκε αυτή τη φορά σε υποστήριξη των μελών του…
Κι όταν το παιχνίδι κρίθηκε, το σωματείο, ή μάλλον ορισμένοι από το σωματείο έτρεξαν στο Νέο Φάληρο για να τους απαγορευθεί η είσοδος. Και τότε βγήκε ανακοίνωση καταδίκης και ελήφθη απόφαση διαγραφής του μέλους της ΕΣΗΕΑ – διευθύνοντος συμβούλου του ΣΚΑΙ. Κάπως έτσι και η περιγραφή της επιστολής-καταδίκης των δυο εκπροσώπων των δημοσιογράφων σε ραδιόφωνο και τηλεόραση θυμίζει ένα θέατρο τραγικού παραλόγου: « Επί της ουσίας, συνάδελφοί μας (όπως μέλλουσες μητέρες και όχι μόνο) με τη διακριτική ενθάρρυνσή μας υπέγραψαν ή άλλοι με δάκρυα στα μάτια σύρθηκαν -τελευταίοι- ως το λογιστήριο για να υπογράψουν τη μη απόλυσή τους. Κάποιοι -λιγοστοί αντέχουν ακόμα. Ως άτομα. Γιατί ξέρουν ότι το σωματείο τους εξαντλήθηκε στο “Θα” και την κωλυσιεργία». Στη μάχη του ΣΚΑΙ ο επίλογος είναι ένας: αυτό που τελικά ηττήθηκε είναι η συνδικαλιστική τακτική που επέλεξε η Ένωση Συντακτών, εκούσια ή ακούσια, συνειδητά ή πολιτικά.
Και για του λόγου το αληθές μια μέρα μετά τη μαχητική διαδήλωση εργαζομένων σε όλα τα ΜΜΕ στο κέντρο της Αθήνας, ο πάντα εριστικός πρόεδρος του ΔΟΛ, Σταύρος Ψυχάρης, ανακοίνωσε 28 απολύσεις δημοσιογράφων. Την ώρα που –υποθετικά- διαβουλευόταν με την ΕΣΗΕΑ, το λογιστήριο του ΔΟΛ ενημέρωνε δημοσιογράφους να παραλάβουν τις επιταγές αποζημίωσής τους. Το κτίριο στην οδό Μιχαλακοπούλου πήρε… φωτιά. Οι εργαζόμενοι με την εμπειρία των προηγούμενων απολύσεων στο διοικητικό προσωπικό, βγήκαν εκτός κτιρίου και απέκλεισαν το ΔΟΛ. Οι πιέσεις σε στελέχη και εργαζόμενους ήταν αφόρητες. Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορούσε σε αυτή την περίπτωση να κάνει οποιονδήποτε ελιγμό συνδικαλιστικής φύσεως.
Λίγες ώρες πριν διαβουλευόταν με τον Στ. Ψυχάρη. Κάτω από την πίεση των εργαζομένων, αυτή τη φορά εξέδωσε ανακοίνωση 48ωρης απεργίας σε όλο το ΔΟΛ. Κι όταν η εργοδοσία κατάλαβε πως κινδύνευε η κυριακάτικη έκδοση, αφού δεν προλάβαινε να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό, έκανε πίσω. Ανέστειλε τις 28 απολύσεις και άνοιξε -πάλι- την πόρτα στην ΕΣΗΕΑ για διαβουλεύσεις.
Ο πόλεμος δεν κρίθηκε. Η πρώτη μάχη όμως στον ΔΟΛ κερδήθηκε. Και για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί το σωματείο των συντακτών σύρθηκε αυτή τη φορά σε υποστήριξη των μελών του…
Σχόλια
