Υποθέτω πως το γεγονός δεν λησμονήθηκε ακόμη: Κατά τη διαδήλωση που σφράγισε την πρώτη γενική απεργία, κάποιος άντρας τον ΜΑΤ ψέκασε με χημικά κατά πρόσωπο τον 88χρονο Μανώλη Γλέζο. Ο γέροντας μεταφέρθηκε στην εντατική κι ευτυχώς τη γλίτωσε – οπότε ζήτησε, είπαν, να συναντηθεί με τον αυτουργό και να τον ρωτήσει «γιατί τo ‘κανε αυτό». Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν τον μόνο δρόμο που έχει απομείνει ανοιχτός, μια και σε οποιοδήποτε πεδίο πιστοποιείται ή ίδια πάντοτε δυνατότητα να περιβάλλουμε ακόμα και ζητήματα κατεξοχήν σοβαρά με μιαν αχλή φαρσοκωμωδίας, δίχως μάλιστα να μπορούμε ν’ αποφασίσουμε αν η δυνατότητά μας αυτή απορρέει από τη «μεταμοντέρνα κατάσταση» ή από την κωμικοτραγική συνθήκη στην οποία ειδικά εμείς επιλέξαμε να ζούμε: Ο άντρας τον ΜΑΤ εντοπίστηκε κι ερωτήθηκε όχι γιατί ψέκασε κατά πρόσωπο τον παππού του (την απάντηση δεν θα θέλαμε ούτε γι’ αστείο να την ακούσουμε), αλλά γιατί δεν αναγνώρισε τον άνθρωπο που κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη επί Κατοχής.
Κι έπειτα, προσήχθη, συνοδεία του κηδεμόνος του (ανωτάτου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ.), ενώπιον του επώνυμου θύματός του κι ζήτησε συγνώμη, συντετριμμένος, όπως δήλωσε, από το γεγονός ότι «στη Σχολή δεν τους μαθαίνουν Ιστορία και δεν ήξερε ποιος ήταν ο Γλέζος». Ο ψεκασμός βάσει ιστορικών γνώσεων θα έπρεπε, πράγματι, να αποτελεί ουσιώδη πτυχή της εκπαίδευσης ενός διανοουμένου των ΜΑΤ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι πιτσιρικάδες των ΜΑΤ και του σώματος Ειδικών Φρουρών αποτελούν την ελίτ της ελληνικής κοινωνίας, εξ ου και υποχρεούνται να ξεπερνάνε τον μέσο όρο γνώσεων που εξασφαλίσαμε στους πιτσιρικάδες εν γένει. Ας αφήσουμε τ’ αστεία: Χάρη στη φροντίδα μας για τη σωστή εκπαίδευσή τους και την κατανόηση των συνθηκών υπό τις οποίες μαθαίνουν, χάρη στο παράδειγμά μας προπάντων και στη διαχείριση που εμείς επιφυλάξαμε στη μνήμη, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι, ένθεν και ένθεν, των οδοφραγμάτων αγνοούν εξίσου ποιος είναι ο Γλέζος και καλό θα ήταν να μην ερωτηθούν περί Κατοχής, γιατί θα διαπιστώσουμε ότι την τοποθετούν σ’ ένα μυθικό παρελθόν, μαζί με την Επανάσταση του ’21, τις καταλήψεις για τον νόμο 815, τη Μικρασιατική Καταστροφή – τα γεγονότα που έζησαν «οι μεγάλοι» εν γένει.
Ώστε πίσω από την προσαγωγή του αυτουργού κι εν συνόλω την τυπικότατη αυτή φαρσοκωμωδία ανιχνεύεται υπερσυσσώρευση υποκρισίας και στρουθοκαμηλισμού – αφού τυχαίνει οι ίδιοι άνθρωποι που ακροβολίστηκαν τριγύρω ως τιμητές, με την ίδια κίνηση, να καλλιεργούν και να καταδικάζουν τη λήθη. Ακόμη και οι «ιστορικές γνώσεις», τις οποίες δήθεν απαιτούν από την «νεολαία» που δεν ήρθη στο ύψος της δικής τους παιδείας, συγχέονται στο μυαλό τους με μιαν επικράτεια «επωνύμων»: Θυμάστε τον πρόσφατο διαγωνισμό για τον διασημότερο Έλληνα, όπου συναγωνίζονταν Καραμανλής, Κολοκοτρώνης και Πλάτων; Από το πάνθεον έλειπε βεβαίως, τότε, ακόμη, ο Κωνσταντόπουλος. Ωστόσο, η ανοχή που, μετά το αυτονόητο κύμα θυμηδίας, επεδείχθη στην απόφασή του να καταλάβει τον θρόνο κάποιας ΠΑΕ, μολονότι στο πρόσωπό του πολλοί τηλεθεατές αναγνωρίζουν ακόμη (μια και συγχέουν την τηλεοπτική εικόνα με την πραγματικότητα) έναν ηγέτη της σύγχρονης, ζωντανής Αριστεράς, δεν είναι λιγότερο ενδεικτική: Τι ήταν όλο αυτό το προεδρικό σόου αν όχι ποντάρισμα στη λήθη και διευρυμένη αναπαραγωγή της (που λέγαμε άλλοτε); Τι ήταν αν όχι καλλιέργεια ενός είδους «ιστορικού αναλφαβητισμού»; Ποιος περιμένουμε να θυμάται τι, όταν όλα ξεχνιούνται χωρίς να αντιδρούν ούτε οι αμέσως θιγόμενοι; Όλα ξεχνιούνται, γιατί όλα έχουν ανταλλακτική αξία: αυτό διδάσκουμε. Οπότε οι ίδιοι εμείς, που φαρισαϊκότατα και με εύκολο θύμα το μπατσάκι (και άλλοθι τον Γλέζο, βεβαίως, που δεν φταίει σε τίποτα) κατακεραυνώναμε την άγνοια Ιστορίας, ενδέχεται να είμαστε η απάντηση στο ερώτημα που δεν ετέθη ποτέ: «Γιατί ψέκασες τον παππού σου, παιδί μου;».
Γ.Κ.
Ώστε πίσω από την προσαγωγή του αυτουργού κι εν συνόλω την τυπικότατη αυτή φαρσοκωμωδία ανιχνεύεται υπερσυσσώρευση υποκρισίας και στρουθοκαμηλισμού – αφού τυχαίνει οι ίδιοι άνθρωποι που ακροβολίστηκαν τριγύρω ως τιμητές, με την ίδια κίνηση, να καλλιεργούν και να καταδικάζουν τη λήθη. Ακόμη και οι «ιστορικές γνώσεις», τις οποίες δήθεν απαιτούν από την «νεολαία» που δεν ήρθη στο ύψος της δικής τους παιδείας, συγχέονται στο μυαλό τους με μιαν επικράτεια «επωνύμων»: Θυμάστε τον πρόσφατο διαγωνισμό για τον διασημότερο Έλληνα, όπου συναγωνίζονταν Καραμανλής, Κολοκοτρώνης και Πλάτων; Από το πάνθεον έλειπε βεβαίως, τότε, ακόμη, ο Κωνσταντόπουλος. Ωστόσο, η ανοχή που, μετά το αυτονόητο κύμα θυμηδίας, επεδείχθη στην απόφασή του να καταλάβει τον θρόνο κάποιας ΠΑΕ, μολονότι στο πρόσωπό του πολλοί τηλεθεατές αναγνωρίζουν ακόμη (μια και συγχέουν την τηλεοπτική εικόνα με την πραγματικότητα) έναν ηγέτη της σύγχρονης, ζωντανής Αριστεράς, δεν είναι λιγότερο ενδεικτική: Τι ήταν όλο αυτό το προεδρικό σόου αν όχι ποντάρισμα στη λήθη και διευρυμένη αναπαραγωγή της (που λέγαμε άλλοτε); Τι ήταν αν όχι καλλιέργεια ενός είδους «ιστορικού αναλφαβητισμού»; Ποιος περιμένουμε να θυμάται τι, όταν όλα ξεχνιούνται χωρίς να αντιδρούν ούτε οι αμέσως θιγόμενοι; Όλα ξεχνιούνται, γιατί όλα έχουν ανταλλακτική αξία: αυτό διδάσκουμε. Οπότε οι ίδιοι εμείς, που φαρισαϊκότατα και με εύκολο θύμα το μπατσάκι (και άλλοθι τον Γλέζο, βεβαίως, που δεν φταίει σε τίποτα) κατακεραυνώναμε την άγνοια Ιστορίας, ενδέχεται να είμαστε η απάντηση στο ερώτημα που δεν ετέθη ποτέ: «Γιατί ψέκασες τον παππού σου, παιδί μου;».
Γ.Κ.
Σχόλια
