Αρχική περίπτερο ιδεών Οι ωραίες ιδέες χτίζονται από ευαίσθητους ανθρώπους

Οι ωραίες ιδέες χτίζονται από ευαίσθητους ανθρώπους

Χωρίς να κάνουμε παρέα, ένιωθα πολύ κοντά τη ζεστή και διακριτική παρουσία της Μαρίας και του Κώστα Φινέ. Συμπαραστάτες, άδολοι, τρυφεροί, ευγενείς. Όπως περιγράφεται ποιητικά, κατά πως του αξίζει, ο Κώστας από τον Αντρέα Γιολάση, την ώρα του αποχαιρετισμού…

Στ.Ελλ.

 

Για τον Κώστα

 

Τιθασευμένες οι γραμμές, σχεδιασμένες τέλεια,

οργανωμένες με όραμα, με πείσμα, με μεράκι

– ούτε που διανοήθηκε καμιά τους να ξεφύγει,

να ξεστρατίσει, να βρεθεί αλλού, σε λάθος δρόμο.

Τα σχήματα ολοκάθαρα και τακτοποιημένα,

βαλμένα πάνω στο χαρτί με γνώση, με σοφία,

στη θέση που τους άρμοζε, και τόσο δουλεμένα,

σαν ένας νόμος φυσικός να τα κανοναρχούσε.

Οι όγκοι πεντακάθαροι, ήρεμα ν’ ακουμπάνε

στο φυσικό ανάγλυφο με τρόπο εμπνευσμένο.

Καμία παραχώρηση σε περιττά στολίδια,

σε φλυαρίες του συρμού, μοδάτες ευκολίες.

Όλα λιτά, λειτουργικά, κατάλληλα δοχεία

για ν’ αγκαλιάσουν, των θνητών που θα τα κατοικήσουν,

ανάγκες καθημερινές κι εσώτερες ανάγκες.

Μονάχα τέτοια κτίρια το χέρι του ευλογούσε!

Μα, πάνω απ’ όλα, μάτωνε και ράγιζε η καρδιά του

γι΄ αυτού του κόσμου τ’ άδικο, για του Καλού τα πάθη.

Στους ταπεινούς, στους πένητες και στους κατατρεγμένους

στριφογυρνούσε αδιάκοπα η σκέψη του με πόνο.

Περιφρονούσε ολόψυχα τους άρχοντες του πλούτου

και τους σφουγγοκωλάριους που τους υπηρετούνε.

Γι’ αυτό και δε σπατάλησε ούτε λεπτό ποτέ του,

σ’ αυτούς να γίνει αρεστός. Του έφτανε η αγάπη

των φίλων, των συνεργατών και των πολύ δικών του.

Κι αν κάποτε, κάπου στη γη, σύντροφοι ψυχωμένοι

μ’ αίμα κι αγώνες κέρδιζαν κάποια σπουδαία νίκη,

το μέσα του αναγάλλιαζε και σαν παιδί χαιρόταν.

Τέτοιο κρασί γευότανε και κέρναγε τους γύρω!

 

Και τώρα το ποτήρι του εδώ στην άκρη άδειο.

Δίπλα εμείς, εμβρόντητοι, αμήχανα κοιτάμε

με μάτια που γυαλίζουνε, με μάγουλα βρεγμένα.

Αναμετράμε τις στιγμές, τις ώρες και τα χρόνια,

αναμετράμε τις χαρές, τις πίκρες κι όλα τ’ άλλα

που μοιραστήκαμε μαζί και θα σκουριάσει ο χρόνος.

Κι όσα για πάντα θα κλειστούν σε τούτο το κιβούρι

για να τα πάρει η λησμονιά προίκα της στους αιώνες.

Όμως, το καταστάλαγμα, αυτό που θ’ απομείνει,

θα ‘ναι πολύ ευφρόσυνο, θα’ ναι γλυκό σα νέκταρ,

θα πλημμυρίζει το είναι μας, θα μας ενδυναμώνει.

Γι’ αυτό, πετάξτε μακριά της θλίψης μαυροπούλια!

Κι εσείς, καμπάνες πένθιμες, σιγήστε, μη θρηνείτε!

Ανοίξτε πέπλα τ’ ουρανού, παραμερίστε νέφη,

τώρα διαβαίνει αγέρωχος τη μαύρη πύλη ο Κώστας!

 

Αντρέας Γιολάσης

Ποιητής, αρχιτέκτονας, μέλος της λέσχης «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού»

Σχόλια

Exit mobile version