Του Mazin Qumsiyeh *
Η 15η Μάρτη είναι η στιγμή της Παλαιστίνης να συνδεθεί με τους αγώνες στις αραβικές χώρες για ελευθερία και λαϊκή εξουσία. Όλοι οι Παλαιστίνιοι κι όσοι τους υποστηρίζουν καλούνται να βγουν τους δρόμους σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, όπου και αν βρίσκονται.
Ζητούμε να τελειώσει ο διαχωρισμός Δυτικής Όχθης και Γάζας, αλλά εγώ προσωπικά δεν χρησιμοποιώ όρους όπως συμφιλίωση. Υπάρχουν πολλές παλαιστινιακές παρατάξεις, αντίστοιχος με τον αριθμό των παρατάξεων που υπήρχε στη Νότια Αφρική, όταν αγωνιζόταν για τον τερματισμό του απαρτχάιντ. Το πρόβλημα έγκειται στη σύγχυση και τη ζημία που έγινε από τη διαδικασία του Όσλο, που δημιούργησε μια «παλαιστινιακή αρχή» (τώρα δύο) χωρίς καμία πραγματική εξουσία. Ανακούφισε την πίεση για τους κατακτητές διοικώντας τους ανθρώπους και ελέγχοντας την οργή τους, ενώ στην πραγματικότητα έκαναν την κατοχή ανέξοδη για τους κατακτητές. Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες για τη «Συμφιλίωση μεταξύ της Χαμάς και Φατάχ», καθώς αυτό υπονοεί ότι έχουν αποξενωθεί και θα πρέπει να έρθουν πάλι κοντά. Νομίζω ότι είναι απόλυτα λογικό, αφού από παλιά έχουν διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες (όπως και στην Ευρώπη υπάρχουν κόμματα με διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες).
Τα προβλήματά μας, ως Παλαιστινιακού λαού, προέρχονται από την απομάκρυνση μας από το αρχικό καταστατικό και τους στόχους του κινήματός μας (επιστροφή των προσφύγων, απελευθέρωση, αυτοδιάθεση) έναντι εννοιών όπως κράτος σε (μέρος της) Δυτικής Όχθης και της Γάζας (δηλαδή λιγότερο από το 22% της Παλαιστίνης), ή συζήτησης για τη μορφή της διακυβέρνησης χωρίς αναφορά στην ιδέα να αφήσουν το λαό να αποφασίσει μετά την απελευθέρωση και την επιστροφή.
Πάνω σε αυτό το θέμα, πρόσφατα υπάρχουν τάσεις για ανασύσταση του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου, που θα εκπροσωπεί και τα 11 εκατομμύρια Παλαιστινίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχει, επίσης, ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης προς μια νέα εξέγερση (που εξετάζεται λεπτομερώς στο νέο βιβλίο μου), η οποία, όπως το 1928 πρέπει να παλέψει και με τα δύο: τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις κατοχής. Τα έχει καταφέρει στο παρελθόν και μπορεί να πετύχει και πάλι. Το κίνημά μας είναι ζωντανό, δυναμικό και ποικιλόμορφο. Πλέον έχει βοήθεια από όλο τον κόσμο. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ακτιβιστών που ασχολούνται με τα ΜΜΕ και το κίνημα του μποϊκοτάζ, της αποεπένδυσης και των κυρώσεων (BDS).
Όπως και στη Νότια Αφρική, το απαρτχάιντ δεν θα πετύχει.
Τα προβλήματά μας, ως Παλαιστινιακού λαού, προέρχονται από την απομάκρυνση μας από το αρχικό καταστατικό και τους στόχους του κινήματός μας (επιστροφή των προσφύγων, απελευθέρωση, αυτοδιάθεση) έναντι εννοιών όπως κράτος σε (μέρος της) Δυτικής Όχθης και της Γάζας (δηλαδή λιγότερο από το 22% της Παλαιστίνης), ή συζήτησης για τη μορφή της διακυβέρνησης χωρίς αναφορά στην ιδέα να αφήσουν το λαό να αποφασίσει μετά την απελευθέρωση και την επιστροφή.
Πάνω σε αυτό το θέμα, πρόσφατα υπάρχουν τάσεις για ανασύσταση του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου, που θα εκπροσωπεί και τα 11 εκατομμύρια Παλαιστινίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχει, επίσης, ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης προς μια νέα εξέγερση (που εξετάζεται λεπτομερώς στο νέο βιβλίο μου), η οποία, όπως το 1928 πρέπει να παλέψει και με τα δύο: τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις κατοχής. Τα έχει καταφέρει στο παρελθόν και μπορεί να πετύχει και πάλι. Το κίνημά μας είναι ζωντανό, δυναμικό και ποικιλόμορφο. Πλέον έχει βοήθεια από όλο τον κόσμο. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ακτιβιστών που ασχολούνται με τα ΜΜΕ και το κίνημα του μποϊκοτάζ, της αποεπένδυσης και των κυρώσεων (BDS).
Όπως και στη Νότια Αφρική, το απαρτχάιντ δεν θα πετύχει.
* Ο Mazin Qumsiyeh είναι ακαδημαϊκός, συγγραφέας και ακτιβιστής.
** Δείτε συλλογή άρθρων και blog στο https://www.qumsiyeh.org
*** Στο νέο του βιβλίο Η λαϊκή αντίσταση στην Παλαιστίνη αναφέρεται στα τελευταία 130 χρόνια αντίστασης, αυτοθυσίας και αξιοπρέπειας που αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους λαούς του κόσμου.
Σχόλια
