Το Σάββατο 24 Μάρτη, ημέρα της μαθητικής παρέλασης στην Αθήνα, είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση ώστε να μετατραπεί η παρέλαση σε παλλαϊκή διαδήλωση, ενάντια στη σύγχρονη χούντα.
Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα, όπως και αρκετοί ακόμα άλλωστε, αποφάσισα να κατέβω παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργούνταν όλη την εβδομάδα από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Κατέβηκα στο σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι, δεδομένου ότι ο σταθμός του Συντάγματος ήταν κλειστός, στο πλαίσιο της αστυνομικής καραντίνας που επικρατούσε στο κέντρο της Αθήνας. Στο δρόμο προς το Σύνταγμα, σε κάθε στενό υπήρχαν αστυνομικοί κάθε είδους και υπηρεσίας. Όμως η κατάσταση που επικρατούσε στα στενά του Μοναστηρακίου ωχριούσε μπροστά σε αυτή που αντίκρισα στην οδό Φιλελλήνων. Κάθε κάθετος δρόμος που οδηγούσε στη Λεωφόρο Αμαλίας ήταν αποκλεισμένος με αστυνομική κλούβα και διμοιρία ΜΑΤ, ενώ γονείς που ήθελαν να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν καθώς και τουρίστες που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο Σύνταγμα, μάταια προσπαθούσαν να περάσουν. Η Πλατεία Συντάγματος ήταν καγκελοφραγμένη και πίσω από τα κάγκελα ήταν παραταγμένη μια ατελείωτη σειρά αστυνομικών. Επρόκειτο για μια εικόνα που στην ασπρόμαυρη εκδοχή της δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει από τις «ένδοξες ημέρες» της Επταετίας. Ολοκληρώνοντας αυτή την «περιήγηση» έφθασα στη Βουκουρεστίου όπου ήταν συγκεντρωμένοι περίπου 150 διαδηλωτές. Η πρόσβαση στην Πανεπιστημίου ήταν αποκλεισμένη από άντρες των ΜΑΤ. Δεδομένης της ξεκάθαρης αριθμητικής υπεροχής των ΜΑΤ, οι συγκεντρωμένοι περιοριζόμασταν στην καταγγελία της σύγχρονης χούντας με συνθήματα. Ωστόσο, κατά τις 11.30 οι δυνάμεις των ΜΑΤ απρόκλητα άρχισαν να μας προπηλακίζουν και να μας σπρώχνουν προς τη Σταδίου. Μετά την επίθεση οι διαδηλωτές άρχισαν σταδιακά να μειώνονται, ενώ και οι εναπομείναντες ετοιμαζόμασταν να αποχωρήσουμε από τη Σταδίου. Ξαφνικά, μια διμοιρία ΜΑΤ άρχισε να κατεβαίνει τρέχοντας από το πεζοδρόμιο και πηδώντας τα κάγκελα παρατάχθηκαν επί της Σταδίου όπου από κοινού με μια διμοιρία που παρατάχθηκε πίσω μας, ουσιαστικά μας περικύκλωσαν. Στη συνέχεια άρχισαν να συγκλίνουν κυνηγώντας μας μέσα σε μια παρακείμενη στοά. Την ώρα που βγαίναμε τρέχοντας από τη στοά (είμαστε μια ομάδα 23 ατόμων) περικυκλωθήκαμε από ομάδες ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ οι οποίοι, χωρίς καμία αιτιολόγηση, άρχισαν να μας τραβολογούν σε αστυνομικά βανάκια. Ακολούθως οδηγηθήκαμε στη ΓΑΔΑ, χωρίς να δίνεται καμία απάντηση για το λόγο της προσαγωγής μας. Εκεί μας πήγαν στον ενδέκατο όροφο όπου μας ανακοινώθηκε πως θα γίνει μια «τυπική» καταγραφή των στοιχείων μας, χωρίς και πάλι να αιτιολογηθεί η προσαγωγή. Μετά από δυόμιση ώρες αναίτιας ταλαιπωρίας, ώσπου να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, αφεθήκαμε ελεύθεροι. Κατά την έξοδό μας, αλληλέγγυοι που είχαν συγκεντρωθεί μας υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73».
Μερικές σκέψεις γι’ αυτή την «εμπειρία»
Τόσο η εικόνα της αστυνομοκρατούμενης Αθήνας όσο και η αναίτια προσαγωγή μου, καθώς και άλλων 22 διαδηλωτών, κατ’ εμέ είναι δηλωτικές της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το μαύρο μέτωπο των κυβερνώντων και το ειδικό καθεστώς της τρόικας και των μνημονίων της κοινωνικής εξαθλίωσης. Οι από πάνω φοβούνται. Φοβούνται τη συνεχώς κλιμακούμενη οργή του λαού, τον οποίο δεν διστάζουν να θυσιάσουν χάριν των δανειστών και της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας». Οι γενικές απεργίες, οι πλατείες, οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, η 12η Φλεβάρη αποτελούν το διαρκές μήνυμα αντίστασης και ανατροπής του ελληνικού λαού. Το μήνυμα αυτό προσπάθησαν να αποφύγουν την 25η Μαρτίου, χωρίς όμως να τα καταφέρουν. Η προσπάθεια αυτή περιελάμβανε αστυνομοκρατία, αποστειρωμένες ζώνες, ακόμη και ελεύθερους σκοπευτές. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η προσαγωγή μας, το αναίτιο της οποίας καταδεικνύει ότι ως μόνο στόχο την τρομοκράτησή μας και την ποινικοποίηση του αγώνα. Φυσικά και τη δικαιολόγηση του πακτωλού χρημάτων που δαπανήθηκαν για την προστασία των «επισήμων». Ωστόσο, ο λαός στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και σε όλες τις άλλες πόλεις έδειξε στους σύγχρονους κοτσαμπάσηδες και τους προστάτες τους ότι είναι ανεπιθύμητοι και διατράνωσε τη θέληση να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Οι μέρες της σύγχρονης χούντας είναι μετρημένες.
* Ο Νικόλας Νικολέας είναι φοιτητής Νομικής
