Σε ένα σύντομο, αλλά στοχαστικό άρθρο, ο Τζ. Χίλαρι επισημαίνει ένα καίριο πρόβλημα της εποχής μας: το διαδίκτυο παρείχε βασικά εργαλεία για τους αγωνιστές στις επαναστάσεις της Αιγύπτου και της Τυνησίας, αλλά τα κοινωνικά ΜΜΕ μπορεί, αν χρησιμοποιηθούν ασύγγνωστα και επιπόλαια, να χρησιμοποιηθούν για να ενισχύσουν τις ίδιες δυτικές κυβερνήσεις που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση στην εξουσία των χειρότερων δικτατόρων της Β. Αφρικής.
Του Τζον Χίλαρι *
Καθώς εκτυλίσσεται η εξέγερση στη Λιβύη, η διαδικτυακή οργάνωση Avaaz έχει πείσει 800.000 ανθρώπους να υπογράψουν για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη. Καθώς οι περισσότεροι από αυτούς τους καλοπροαίρετους ακτιβιστές γνωρίζουν λίγα για την πραγματική κατάσταση, ενισχύουν εκείνες τις δυτικές κυβερνήσεις που επιδιώκουν απελπισμένα να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στη Βόρεια Αφρική.
Το Avaaz είναι η πιο γνωστή οργάνωση εκστρατειών μέσω του Ίντερνετ, η οποία επιχειρεί με συλλογή υπογραφών να επιβάλλει την προοδευτική κοινή γνώμη στους παγκόσμιους ηγέτες. Με 7 εκατομμύρια «υποστηρικτές», έχει μαζέψει εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές για την κλιματική αλλαγή, την εναντίωση στη νομοθεσία κατά των ομοφυλόφιλων στην Ουγκάντα και τη διαγραφή του χρέους της Αϊτής, ύστερα από το σεισμό του περασμένου έτους.
Avaaz σημαίνει φωνή και όλοι στέκονται με δέος μπροστά στους αριθμούς των ανθρώπων στους οποίους δίνει φωνή.
Όμως, η δράση της για τη Λιβύη αυτή την εβδομάδα προκάλεσε κύματα ανησυχίας σε όλη την μπλογκόσφαιρα για το πόσο υπεύθυνος είναι ο ακτιβισμός μέσω του ίντερνετ και τι πραγματικά αντιπροσωπεύει. Οι παραδοσιακές καμπάνιες των οργανώσεων που καλούν σε δράση συνήθως είναι πολιτικές και γίνονται σε συνεργασία με τις ομάδες που θα επηρεάσουν. Αλλά στην εποχή της ιντερνετικής καμπάνιας, η πολιτική μπορεί να διαμορφωθεί σε μια-δυο ώρες βάσει περιορισμένης γνώσης και ακόμη μικρότερης επαφής με τις ομάδες που υποτίθεται ότι θέλει να βοηθήσει.
Μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων θα οδηγούσε σε ακόμη πιο βαθιά ανάμειξη του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, αντικαθιστώντας τη δράση του λιβυκού λαού με τον έλεγχο εκείνων των κυβερνήσεων που έδειξαν ελάχιστο σεβασμό για την ευημερία του. Όσο το πετρέλαιο συνέχιζε να ρέει, οι δυτικές κυβερνήσεις υποστήριζαν μετά χαράς δικτάτορες που καταπατούσαν την ελευθερία του λαού τους. Οι Λίβυοι είναι απίθανο να νιώσουν ευγνώμονες όταν θα βομβαρδίζονται από εκείνους που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Στην πραγματικότητα, μια τέτοια ενέργεια θα βοηθούσε τον Μ. Καντάφι δικαιώνοντας τη ρητορική του για την ξένη επέμβαση, για να μην αναφέρουμε ότι θα επιδρούσε ανασταλτικά στις επαναστάσεις που ξεσπούν σε όλη την περιοχή.
Βέβαια, μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων κάνει την ξένη επέμβαση να ακούγεται μάλλον ανθρωπιστική δίνοντας έμφαση στην παύση των βομβαρδισμών, ακόμη κι αν αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει κάλλιστα στην κλιμάκωση της βίας.
Δεν είναι απορίας άξιο που τα γεράκια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού καλούν για την επιβολή μιας τέτοιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η στρατιωτική ιεραρχία , που αντιμετωπίζει περικοπή των προϋπολογισμών της λόγω της μείωσης των κρατικών δαπανών, δεν πιστεύει στην τύχη της –εκείνοι που συνήθως εναντιώνονται στους πολέμους, τώρα κάνουν καμπάνια για μεγαλύτερη στρατιωτική ανάμειξη.
Το θέμα φέρνει στο φως τον πυρήνα του ιντερνετικού ακτιβισμού: αντί να αλλάζει τον κόσμο μέσω της διαρκούς εκπαίδευσης, στοχεύει να αλλάξει τον κόσμο με ένα κλικ του ποντικιού. Οι επιπτώσεις μπορεί να είναι ευεργετικές, όταν ασκείται πίεση σε μια κυβέρνηση ώστε να μη βλάψει. Αλλά ένα θετικό σχέδιο δράσης σε μια κατάσταση όπως αυτή της Λιβύης απαιτεί περισσότερη σκέψη. Η προτροπή για στρατιωτική επέμβαση είναι ένα τεράστιο βήμα –μπορεί να κρέμεται απ’ αυτό η ζωή και ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Η διαφορά ανάμεσα στην ευκολία της δράσης (με ένα κλικ) και στις συνέπειές της είναι τεράστια.
Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο πολλοί γενναίοι άνθρωποι αισθάνθηκαν τόσο δυνατοί που θυσίασαν τη ζωή τους για να υποστηρίξουν τον αντιφασιστικό αγώνα σ’ αυτή τη χώρα. Πόσο απίστευτο θα τους φαινόταν, σε λιγότερο από εκατό χρόνια, το ότι άνθρωποι χρησιμοποιώντας ένα κλικ του ποντικιού τους στέλνουν στρατούς για να δώσουν μάχες που θα καταλήξουν στο θάνατο τόσο πολλών ανθρώπων.
Το Avaaz είναι η πιο γνωστή οργάνωση εκστρατειών μέσω του Ίντερνετ, η οποία επιχειρεί με συλλογή υπογραφών να επιβάλλει την προοδευτική κοινή γνώμη στους παγκόσμιους ηγέτες. Με 7 εκατομμύρια «υποστηρικτές», έχει μαζέψει εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές για την κλιματική αλλαγή, την εναντίωση στη νομοθεσία κατά των ομοφυλόφιλων στην Ουγκάντα και τη διαγραφή του χρέους της Αϊτής, ύστερα από το σεισμό του περασμένου έτους.
Avaaz σημαίνει φωνή και όλοι στέκονται με δέος μπροστά στους αριθμούς των ανθρώπων στους οποίους δίνει φωνή.
Όμως, η δράση της για τη Λιβύη αυτή την εβδομάδα προκάλεσε κύματα ανησυχίας σε όλη την μπλογκόσφαιρα για το πόσο υπεύθυνος είναι ο ακτιβισμός μέσω του ίντερνετ και τι πραγματικά αντιπροσωπεύει. Οι παραδοσιακές καμπάνιες των οργανώσεων που καλούν σε δράση συνήθως είναι πολιτικές και γίνονται σε συνεργασία με τις ομάδες που θα επηρεάσουν. Αλλά στην εποχή της ιντερνετικής καμπάνιας, η πολιτική μπορεί να διαμορφωθεί σε μια-δυο ώρες βάσει περιορισμένης γνώσης και ακόμη μικρότερης επαφής με τις ομάδες που υποτίθεται ότι θέλει να βοηθήσει.
Μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων θα οδηγούσε σε ακόμη πιο βαθιά ανάμειξη του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, αντικαθιστώντας τη δράση του λιβυκού λαού με τον έλεγχο εκείνων των κυβερνήσεων που έδειξαν ελάχιστο σεβασμό για την ευημερία του. Όσο το πετρέλαιο συνέχιζε να ρέει, οι δυτικές κυβερνήσεις υποστήριζαν μετά χαράς δικτάτορες που καταπατούσαν την ελευθερία του λαού τους. Οι Λίβυοι είναι απίθανο να νιώσουν ευγνώμονες όταν θα βομβαρδίζονται από εκείνους που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Στην πραγματικότητα, μια τέτοια ενέργεια θα βοηθούσε τον Μ. Καντάφι δικαιώνοντας τη ρητορική του για την ξένη επέμβαση, για να μην αναφέρουμε ότι θα επιδρούσε ανασταλτικά στις επαναστάσεις που ξεσπούν σε όλη την περιοχή.
Βέβαια, μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων κάνει την ξένη επέμβαση να ακούγεται μάλλον ανθρωπιστική δίνοντας έμφαση στην παύση των βομβαρδισμών, ακόμη κι αν αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει κάλλιστα στην κλιμάκωση της βίας.
Δεν είναι απορίας άξιο που τα γεράκια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού καλούν για την επιβολή μιας τέτοιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η στρατιωτική ιεραρχία , που αντιμετωπίζει περικοπή των προϋπολογισμών της λόγω της μείωσης των κρατικών δαπανών, δεν πιστεύει στην τύχη της –εκείνοι που συνήθως εναντιώνονται στους πολέμους, τώρα κάνουν καμπάνια για μεγαλύτερη στρατιωτική ανάμειξη.
Το θέμα φέρνει στο φως τον πυρήνα του ιντερνετικού ακτιβισμού: αντί να αλλάζει τον κόσμο μέσω της διαρκούς εκπαίδευσης, στοχεύει να αλλάξει τον κόσμο με ένα κλικ του ποντικιού. Οι επιπτώσεις μπορεί να είναι ευεργετικές, όταν ασκείται πίεση σε μια κυβέρνηση ώστε να μη βλάψει. Αλλά ένα θετικό σχέδιο δράσης σε μια κατάσταση όπως αυτή της Λιβύης απαιτεί περισσότερη σκέψη. Η προτροπή για στρατιωτική επέμβαση είναι ένα τεράστιο βήμα –μπορεί να κρέμεται απ’ αυτό η ζωή και ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Η διαφορά ανάμεσα στην ευκολία της δράσης (με ένα κλικ) και στις συνέπειές της είναι τεράστια.
Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο πολλοί γενναίοι άνθρωποι αισθάνθηκαν τόσο δυνατοί που θυσίασαν τη ζωή τους για να υποστηρίξουν τον αντιφασιστικό αγώνα σ’ αυτή τη χώρα. Πόσο απίστευτο θα τους φαινόταν, σε λιγότερο από εκατό χρόνια, το ότι άνθρωποι χρησιμοποιώντας ένα κλικ του ποντικιού τους στέλνουν στρατούς για να δώσουν μάχες που θα καταλήξουν στο θάνατο τόσο πολλών ανθρώπων.
* Δημοσιεύτηκε στον Guardian, 10/3. με τίτλο «Οι ακτιβιστές του Ιντερνετ πρέπει να είναι προσεκτικοί ως προς τις επιθυμίες τους για τη Λιβύη»
Σχόλια
