Mε κόντρα τον καιρό: Performance

Οποιοσδήποτε αρχάριος στη λεπτή τέχνη της performance (μια και με τέτοιους όρους φαίνεται ότι θα ασκείται εφεξής η πολιτική) θα έστηνε, νομίζω, καλύτερα την ιστορία της Νομικής (και πρώτ’ απ’ όλα: όχι στη Νομική) – εκτός βέβαια κι αν το ζητούμενο ήταν να «ξεβρακώσουμε», όπως έλεγαν οι αριστεριστές το πάλαι ποτέ, τους «απέναντι», ώστε να αναδειχθεί σε όλο της το μεγαλείο η συλλογική (τους) υποκρισία.

Αν αυτό ήταν το ζητούμενο, επρόκειτο όντως για θρίαμβο: από την τρισένδοξη Ιστορία μας, στο όνομα της οποίας ασκείται ο διάχυτος ρατσισμός, πρέπει ν’ αφαιρεθούν οι σελίδες για το Κυλώνειον Άγος. Λιντσάρισμα σε άσυλο, έτσι, απερίφραστα, δεν ξέρω πότε άλλοτε ζητήθηκε, πριν από πόσο καιρό. Και δεν ζητούσαν τίποτα λιγότερο όσοι απαιτούσαν, σιγανοπαπαδίστικα, «να εφαρμοστούν οι κείμενοι νόμοι»… Αλλά, ποιοι ήσαν αυτοί; Ποιοι ακριβώς ήσαν εντέλει (οι) «απέναντι»; Τώρα που γράφω, αργά το βράδυ, έξω έχει τρομερή παγωνιά, για να μη σκεφτόμαστε λοιπόν τους μετανάστες που ξεπαγιάζουν στο ισόγειο και στον κήπο τού (κατά τα άλλα) «ανακτόρου» όπου προσωρινά σταθμεύουν, όμηροι του αρχικού ελιγμού, κι ενώ το μίσος συσσωρεύεται και πυκνώνει γύρω τους δίχως να το διαπερνά η παραμικρή έστω έγνοια για ανθρώπους που, στο κάτω-κάτω, απελπισμένοι είναι, μόνο τις αλυσίδες του έχουν να χάσουν (θυμάστε;) και απεργία πείνας κάνουν μέχρις εσχάτων, δεν παίζουνε σε παράσταση (παρά μόνο ερήμην κι εις βάρος τους) – για να μην σκεφτόμαστε αυτά τα οικεία κακά, ας στοχαστούμε, ήρεμα, στα ζεστά, ποιοι ακριβώς ήσαν εντέλει (οι) «απέναντι» κι αν υπήρχαν απαράλλακτοι πριν ελιχθούμε ή αν, όπως στις κβαντικές συνθήκες, παρατηρώντας τους (να «ξεβρακώνονται») τους αλλάζουμε, τους εμπλουτίζουμε δηλαδή… Η εκλογή Καμίνη (ενώ οι λαϊκές γειτονιές, όπου οι μετανάστες δεν είναι θέμα αρχών μόνο αλλά και καθημερινότητας, ψήφιζαν μαζικά Κακλαμάνη) θα ’πρεπε να έχει σημάνει συναγερμό: μια κρούστα απώθησης σχηματίστηκε πάνω από την οδυνηρή πραγματικότητα, τη νίκη έδωσαν όσοι Δεν Θέλουν Να Βλέπουν. Σ’ αυτούς απευθυνόταν η performance; Προφανώς, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει προκύπτει οξύμωρη: Τούτος ο πληθυσμός της Βαϊμάρης (η κρίσιμη μάζα της) θα κάνει τα πάντα για να μη δει. Δεν είναι τυχαίο που ο δήμαρχός τους, την ώρα της πορείας προς την Πατησίων, είχε αποκλείσει όλες τις καθέτους με δημοτικά οχήματα τα οποία έφεραν υπερήφανα την επιγραφή «Αθήνα, καθαρή πόλη»… Θα ’πρεπε να διασπάσουμε το ρατσιστικό μέτωπο, αντί να το εμπλουτίζουμε με την ευπρεπή, νομοκανονική εκδοχή του.
Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρούμε πώς να μιλήσουμε και να δράσουμε εκεί που η πραγματικότητα είναι την ίδια στιγμή φενακισμένη κι ακάλυπτη, παρερμηνευμένη κι οδυνηρά εμφανής – το Θέαμα κι η ρωγμή του συγχρόνως.