Το Ισραήλ αυτές τις μέρες βαράει τα τύμπανα του πολέμου και πάλι. Αυτά δηλαδή που δεν σταμάτησαν ποτέ από τη δημιουργία του.
Όταν λέμε τύμπανα εννοούμε ότι ήδη βομβαρδίζει τη Λωρίδα της Γάζας σκοτώνοντας σε πέντε μέρες οκτώ ανθρώπους, ως αντίποινα στην εκτόξευση αυτοσχέδιων ρουκετών από τη Λωρίδα της Γάζας.
Αυτό το καλοκαίρι θυμόμαστε ότι πριν από 30 χρόνια ακριβώς, το 1982, ο Νότιος Λίβανος φλεγόταν από την ισραηλινή βαρβαρότητα. Με ψεύτικη αφορμή, την απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού πρέσβη στο Λονδίνο, που στην πραγματικότητα έγινε από την ομάδα του Αμπού Νιντάλ που αντιμαχόταν την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Αριέλ Σαρόν είχε τη δικαιολογία που αναζητούσε πολύ καιρό για να βομβαρδίσει ανελέητα το νότιο Λίβανο. Η ΟΑΠ, η οποία τηρούσε την ανακωχή από το 1981, απάντησε με πυρά, με αποτέλεσμα ένα νεκρό από καρδιακή προσβολή. Ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο Λίβανο στις 7 Ιουνίου 1982 για μια «βόλτα δύο εβδομάδων» όπως είπε ο Σαρόν και ο πρωθυπουργός Μπέγκιν ανακοίνωσε στην ισραηλινή Βουλή ότι η επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλιλαία» «θα χρειαστεί μόνο 48 ώρες, θα περιοριστεί σε 40 χιλιόμετρα και θα φέρει ειρήνη στο Ισραήλ για τα επόμενα 40 χρόνια». Ο «περίπατος» κράτησε μέχρι το 2000.
Ο ισραηλινός στρατός συνάντησε το 1982 στο Νότιο Λίβανο ασύλληπτη αντίσταση και επιμονή από Παλαιστίνιους πρόσφυγες και Λιβανέζους. Η μάχη στο κάστρο Μπόφορτ και η αντίσταση των παλαιστινιακών προσφυγικών καταυλισμών όπου ο πληθυσμός δεν έφευγε και δεν παραδιδόταν μετά από μέρες βομβαρδισμών έχουν μείνει ορόσημα στην στρατιωτική ιστορία.
Η αμερικανική κυβέρνηση ενθάρρυνε και εξόπλιζε την ισραηλινή επίθεση, ωστόσο σε μια μελέτη για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης αναφέρεται: «Ο παλαιστινιακός πληθυσμός των καταυλισμών ήταν συνηθισμένος στους βομβαρδισμούς και ήξερε τι μπορεί να καταφέρει και τι όχι, καθώς ήταν το θύμα των ισραηλινών βομβαρδισμών για σειρά ετών πριν από αυτό τον πόλεμο. Αυτό δεν ήταν το ιδανικό κοινό για μια τέτοια επίδειξη» (Katz, McLaurin 1987) [1].
Σκόπιμα ο πόλεμος αυτός παρουσιάστηκε ως ένα προσωπικό σχέδιο του Σαρόν, ο οποίος τάχα εξαπατούσε τον ισραηλινό λαό και το Κοινοβούλιο και παρουσίαζε ένα μίνιμουμ σχέδιο για να φτάσει τελικά σε ένα παρανοϊκό πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και το λυσσαλέο αποκλεισμό και βομβαρδισμό της Βυρηττού, για τον οποίο θα γράψουμε σε επόμενο τεύχος. Είναι αλήθεια ότι πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου το Ισραήλ γνώρισε τις μαζικότερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην ιστορία του και από τις εντονότερες αψιμαχίες στο Kοινοβούλιο. Ωστόσο, όλες οι στρατιωτικές ενέργειες είχαν την έγκριση της Βουλής και του πρωθυπουργού Μπέγκιν. Επιπλέον, ο «παρανοϊκός» Σαρόν της επόμενες δεκαετίες ανταμείφθηκε με το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Όπως τότε και τώρα η ισραηλινή στρατηγική συμπυκνώνεται στη λογική: τους εκδιώξαμε, τους σκοτώσαμε, τους φυλακίσαμε τους αποκλείσαμε και αυτοί αντιστέκονται. Ισοπεδώστε τους!
Αυτό το καλοκαίρι θυμόμαστε ότι πριν από 30 χρόνια ακριβώς, το 1982, ο Νότιος Λίβανος φλεγόταν από την ισραηλινή βαρβαρότητα. Με ψεύτικη αφορμή, την απόπειρα δολοφονίας του Ισραηλινού πρέσβη στο Λονδίνο, που στην πραγματικότητα έγινε από την ομάδα του Αμπού Νιντάλ που αντιμαχόταν την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Αριέλ Σαρόν είχε τη δικαιολογία που αναζητούσε πολύ καιρό για να βομβαρδίσει ανελέητα το νότιο Λίβανο. Η ΟΑΠ, η οποία τηρούσε την ανακωχή από το 1981, απάντησε με πυρά, με αποτέλεσμα ένα νεκρό από καρδιακή προσβολή. Ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο Λίβανο στις 7 Ιουνίου 1982 για μια «βόλτα δύο εβδομάδων» όπως είπε ο Σαρόν και ο πρωθυπουργός Μπέγκιν ανακοίνωσε στην ισραηλινή Βουλή ότι η επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλιλαία» «θα χρειαστεί μόνο 48 ώρες, θα περιοριστεί σε 40 χιλιόμετρα και θα φέρει ειρήνη στο Ισραήλ για τα επόμενα 40 χρόνια». Ο «περίπατος» κράτησε μέχρι το 2000.
Ο ισραηλινός στρατός συνάντησε το 1982 στο Νότιο Λίβανο ασύλληπτη αντίσταση και επιμονή από Παλαιστίνιους πρόσφυγες και Λιβανέζους. Η μάχη στο κάστρο Μπόφορτ και η αντίσταση των παλαιστινιακών προσφυγικών καταυλισμών όπου ο πληθυσμός δεν έφευγε και δεν παραδιδόταν μετά από μέρες βομβαρδισμών έχουν μείνει ορόσημα στην στρατιωτική ιστορία.
Η αμερικανική κυβέρνηση ενθάρρυνε και εξόπλιζε την ισραηλινή επίθεση, ωστόσο σε μια μελέτη για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης αναφέρεται: «Ο παλαιστινιακός πληθυσμός των καταυλισμών ήταν συνηθισμένος στους βομβαρδισμούς και ήξερε τι μπορεί να καταφέρει και τι όχι, καθώς ήταν το θύμα των ισραηλινών βομβαρδισμών για σειρά ετών πριν από αυτό τον πόλεμο. Αυτό δεν ήταν το ιδανικό κοινό για μια τέτοια επίδειξη» (Katz, McLaurin 1987) [1].
Σκόπιμα ο πόλεμος αυτός παρουσιάστηκε ως ένα προσωπικό σχέδιο του Σαρόν, ο οποίος τάχα εξαπατούσε τον ισραηλινό λαό και το Κοινοβούλιο και παρουσίαζε ένα μίνιμουμ σχέδιο για να φτάσει τελικά σε ένα παρανοϊκό πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και το λυσσαλέο αποκλεισμό και βομβαρδισμό της Βυρηττού, για τον οποίο θα γράψουμε σε επόμενο τεύχος. Είναι αλήθεια ότι πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου το Ισραήλ γνώρισε τις μαζικότερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην ιστορία του και από τις εντονότερες αψιμαχίες στο Kοινοβούλιο. Ωστόσο, όλες οι στρατιωτικές ενέργειες είχαν την έγκριση της Βουλής και του πρωθυπουργού Μπέγκιν. Επιπλέον, ο «παρανοϊκός» Σαρόν της επόμενες δεκαετίες ανταμείφθηκε με το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Όπως τότε και τώρα η ισραηλινή στρατηγική συμπυκνώνεται στη λογική: τους εκδιώξαμε, τους σκοτώσαμε, τους φυλακίσαμε τους αποκλείσαμε και αυτοί αντιστέκονται. Ισοπεδώστε τους!
[1] McLaurin, R. D (1987) The Battle of Tyre Abbott Associates INC Springfield VA
Σύλλογος Ιντιφάντα
https://intifadagr.wordpress.com
https://intifadagr.wordpress.com
Σχόλια
