Του Δημήτρη Υφαντή.
Πώς θα βγει η χώρα από την καταστροφική πορεία στην οποία, αλυσοδεμένη, την οδηγούν τρόικα και κυβέρνηση; Υπάρχει ζωή, υπάρχει αύριο χωρίς Μνημόνιο; Αν ανατραπεί το καταρρακωμένο πολιτικό σύστημα, τότε ποιος και πώς θα αναλάβει να οδηγήσει σε πολιτική αναγέννηση, κοινωνική ανασυγκρότηση και παραγωγική διέξοδο; Όχι βέβαια, δεν θα απαντηθούν εδώ αυτά. Στην αναζήτηση των απαντήσεων δονείται σήμερα ο σφυγμός της αφυπνισμένης κοινωνίας.
Πώς θα βγει η χώρα από την καταστροφική πορεία στην οποία, αλυσοδεμένη, την οδηγούν τρόικα και κυβέρνηση; Υπάρχει ζωή, υπάρχει αύριο χωρίς Μνημόνιο; Αν ανατραπεί το καταρρακωμένο πολιτικό σύστημα, τότε ποιος και πώς θα αναλάβει να οδηγήσει σε πολιτική αναγέννηση, κοινωνική ανασυγκρότηση και παραγωγική διέξοδο; Όχι βέβαια, δεν θα απαντηθούν εδώ αυτά. Στην αναζήτηση των απαντήσεων δονείται σήμερα ο σφυγμός της αφυπνισμένης κοινωνίας.
Δεν πρόκειται για μία διαφωνία επί αυτής ή της άλλης πολιτικής. Είναι καθολική η αντίληψη ότι βρισκόμαστε σε απόλυτα οριακή κατάσταση. Είναι εξίσου καθολική η αναζήτηση μίας πανστρατιάς που θα μοχθήσει να χαράξει το δρόμο της αντιστροφής του απειλητικού κατήφορου. Συγκροτεί παλλαϊκό πλειοψηφικό ρεύμα η απαλλαγή από τα δεσμά της τρόικας. Αυτός ο στόχος τίθεται ως όρος σωτηρίας της χώρας. Μπροστά στη μέγγενη της χρεοκοπίας συντελείται η ολοκληρωτική ανατροπή: «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε απώ δω!». Δεν διαπιστώνεται απλά το αδιέξοδο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Ζωντανεύουν, μέρα με τη μέρα, οι διαδικασίες που αναζητούν το περιεχόμενο της διεξόδου. Η απάντηση των μεγάλων ερωτημάτων «πώς, με ποιους και γιατί» είναι το έργο δημοκρατίας, ο άξονας της ενεργητικής συσπείρωσης του λαού από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο.
Ο πρωθυπουργός επεδίωξε να προσδώσει «εθνικό» περιεχόμενο, κατά την μετεκλογική μεθόδευση που οδήγησε στο Μνημόνιο και επένδυσε στο χειρισμό της «συναίνεσης» στη δεύτερη φάση, μετά τις περιφερειακές εκλογές. Μία ληστρική πολιτική επιχειρήθηκε να ντυθεί το μανδύα του «αλλάζουμε και σώζουμε τη χώρα». Οι «συντεχνίες» στοχοποιήθηκαν ως ο εθνικός εχθρός και το «μικροκομματισμός» της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκέντρωσε τα πυρά. Αλλά η μοιραία αποτυχία του ενός χρόνου και η ωμή επέμβαση της ιερής συμμαχίας ΔΝΤ-Ε.Ε. τίναξαν στον αέρα τα σχέδια του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Δεν έμειναν πλέον άλλα περιθώρια από τους απειλητικούς εκβιασμούς για το ευρώ. Ενεργοποίησαν την υπεράνω πάσης υποψίας Προεδρία της Δημοκρατίας με τη σύσκεψη των αρχηγών, ενώ η αδιάφθορη ηγεσία του ΣΕΒ εμπνεύστηκε… δημοψήφισμα! Τίποτα, τζίφος…
Κι όσο κι αν πασχίζουν οι ντόπιοι μεσάζοντες της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής να εμφανίσουν εναλλακτικά σχήματα άφθαρτων τεχνοκρατών και να διαστρέψουν τη λαϊκή απαίτηση για μία μεγάλη ανατροπή στους άθλιους και χιλιοπαιγμένους λαϊκισμούς του κοινωνικού αυτοματισμού, είναι τόσο ριζικές οι πολώσεις που τα διλήμματα όχι μόνο καταρρέουν αλλά αναποδογυρίζουν. Αποκρατικοποιήσεις; Λεηλασία του εθνικού πλούτου! Χτύπημα των κρατικοδίαιτων συντεχνιών; Μαζικές απολύσεις! Εξορθολογισμός των δαπανών; Κατεδάφιση της Υγείας και της Παιδείας! Απελευθέρωση επαγγελμάτων; Εξόντωση των μεσαίων στρωμάτων και παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο κάθε δραστηριότητας.
Δεν είναι παράδοξο ότι ενώ ο πρωθυπουργός καμώνεται την αποφασιστικότητά του να μας «σώσει» μόνος του, τα κυβερνητικά αδιέξοδα και ο λαϊκός ξεσηκωμός πυροδοτούν όλες τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή ο Α. Σαμαράς εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, αναφέρεται σε ένα «νέο πατριωτισμό», αλλά η γραμμή του που εξαντλείται στο φορολογικό δεν στοιχειοθετεί καν δευτερεύουσα διαφοροποίηση μπροστά στη λαίλαπα που απειλεί το ίδιο το μέλλον της χώρας.
Μάλλον ως εγγραφή υποθήκης για διεκδίκηση ρόλων στις επικείμενες ανατροπές καταγράφεται. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο κυρίαρχοι του αμαρτωλού και σάπιου πολιτικού κατεστημένου, παρά το φιάσκο στη σύσκεψη των αρχηγών παπαγαλίζουν το κακέκτυπο και ψευδεπίγραφο σενάριο της «συναίνεσης».
Δεν τους έχει απομείνει τίποτε για να συνεγείρουν το λαό, μόνο μαϊμουδίζουν γύρω από τα τελεσίγραφα της τρόικας: εκβιασμοί, μικροκομματισμοί, απειλές… Για πόσο ακόμη; Η λαϊκή συναίνεση αλλάζει μέτωπο, όπως και ο φόβος…
Ο πρωθυπουργός επεδίωξε να προσδώσει «εθνικό» περιεχόμενο, κατά την μετεκλογική μεθόδευση που οδήγησε στο Μνημόνιο και επένδυσε στο χειρισμό της «συναίνεσης» στη δεύτερη φάση, μετά τις περιφερειακές εκλογές. Μία ληστρική πολιτική επιχειρήθηκε να ντυθεί το μανδύα του «αλλάζουμε και σώζουμε τη χώρα». Οι «συντεχνίες» στοχοποιήθηκαν ως ο εθνικός εχθρός και το «μικροκομματισμός» της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκέντρωσε τα πυρά. Αλλά η μοιραία αποτυχία του ενός χρόνου και η ωμή επέμβαση της ιερής συμμαχίας ΔΝΤ-Ε.Ε. τίναξαν στον αέρα τα σχέδια του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Δεν έμειναν πλέον άλλα περιθώρια από τους απειλητικούς εκβιασμούς για το ευρώ. Ενεργοποίησαν την υπεράνω πάσης υποψίας Προεδρία της Δημοκρατίας με τη σύσκεψη των αρχηγών, ενώ η αδιάφθορη ηγεσία του ΣΕΒ εμπνεύστηκε… δημοψήφισμα! Τίποτα, τζίφος…
Κι όσο κι αν πασχίζουν οι ντόπιοι μεσάζοντες της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής να εμφανίσουν εναλλακτικά σχήματα άφθαρτων τεχνοκρατών και να διαστρέψουν τη λαϊκή απαίτηση για μία μεγάλη ανατροπή στους άθλιους και χιλιοπαιγμένους λαϊκισμούς του κοινωνικού αυτοματισμού, είναι τόσο ριζικές οι πολώσεις που τα διλήμματα όχι μόνο καταρρέουν αλλά αναποδογυρίζουν. Αποκρατικοποιήσεις; Λεηλασία του εθνικού πλούτου! Χτύπημα των κρατικοδίαιτων συντεχνιών; Μαζικές απολύσεις! Εξορθολογισμός των δαπανών; Κατεδάφιση της Υγείας και της Παιδείας! Απελευθέρωση επαγγελμάτων; Εξόντωση των μεσαίων στρωμάτων και παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο κάθε δραστηριότητας.
Δεν είναι παράδοξο ότι ενώ ο πρωθυπουργός καμώνεται την αποφασιστικότητά του να μας «σώσει» μόνος του, τα κυβερνητικά αδιέξοδα και ο λαϊκός ξεσηκωμός πυροδοτούν όλες τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή ο Α. Σαμαράς εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, αναφέρεται σε ένα «νέο πατριωτισμό», αλλά η γραμμή του που εξαντλείται στο φορολογικό δεν στοιχειοθετεί καν δευτερεύουσα διαφοροποίηση μπροστά στη λαίλαπα που απειλεί το ίδιο το μέλλον της χώρας.
Μάλλον ως εγγραφή υποθήκης για διεκδίκηση ρόλων στις επικείμενες ανατροπές καταγράφεται. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο κυρίαρχοι του αμαρτωλού και σάπιου πολιτικού κατεστημένου, παρά το φιάσκο στη σύσκεψη των αρχηγών παπαγαλίζουν το κακέκτυπο και ψευδεπίγραφο σενάριο της «συναίνεσης».
Δεν τους έχει απομείνει τίποτε για να συνεγείρουν το λαό, μόνο μαϊμουδίζουν γύρω από τα τελεσίγραφα της τρόικας: εκβιασμοί, μικροκομματισμοί, απειλές… Για πόσο ακόμη; Η λαϊκή συναίνεση αλλάζει μέτωπο, όπως και ο φόβος…
Σχόλια
