Ελπίδα ο συντονισμός και η σύνδεση των μεγάλων κινητοποιήσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο
Του Δημήτρη Υφαντή
Η ελληνική κρίση αποτέλεσε τον πυροδότη μίας ιδιόμορφης αφύπνισης των ευρωπαϊκών λαϊκών τάξεων. Το αρχικό κλίμα που επιχειρήθηκε με όλα τα μέσα να επιβληθεί, είναι φανερό πλέον ότι αντιστρέφεται. Κι αυτό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο, όσο γενικεύεται η επίθεση ενάντια στα στοιχειωδέστερα δικαιώματα των εργαζομένων. Η ίδια η πραγματικότητα ανατρέπει πολύ γρήγορα τα ιδεολογήματα που σε μία προηγούμενη περίοδο είχαν αποδειχτεί χρυσοφόρα -στην κυριολεξία- όπλα στη φαρέτρα της κυρίαρχης πολιτικής. Κι αυτό συντελείται με γοργούς, ίσως και με αλματώδεις ρυθμούς παραδόξως και κυρίως χάρη στις «πολύτιμες» υπηρεσίες του ίδιου του αλληλοσπαρασσόμενου ευρω-διευθυντηρίου.
Ο πανευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης δεν έχει άλλο περιεχόμενο από τη φυλάκιση των ευρωπαϊκών οικονομιών στην ασφυκτική λιτότητα. Η ευρωκρατική οικονομική διακυβέρνηση σηματοδοτεί την κατάργηση κάθε ίχνους δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Η πράσινη βίβλος αποτελεί την ταφόπλακα στο κράτος πρόνοιας. Βάφτισαν PIIGS τα πειραματόζωα. Δεν υπάρχουν πια αυταπάτες: η γυμνή νεοφιλελεύθερη ταξική πολιτική δεν προβλέπει εξαιρέσεις. Τα «γουρούνια» είναι τα πρότυπα, για τη γενίκευση του «πειράματος».
Πειραματόζωα είμαστε όλοι μας
Οι διαδηλώσεις συμπαράστασης σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις και η αλληλεγγύη από ευρωπαϊκά συνδικάτα και δυνάμεις της Αριστεράς δεν αποτέλεσαν -κάθε άλλο- τυπικές εκδηλώσεις συμπαράταξης με τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό. «Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας», αυτό το σύνθημα συμπυκνώνει τις διογκούμενες πανευρωπαϊκές αντιστάσεις απέναντι στην καταιγίδα των μέτρων που σαν ντόμινο εξαγγέλλονται από χώρα σε χώρα, αφού προηγηθούν τα γενικά διατάγματα που εκδίδονται στις συνόδους κορυφής.
Στη Γαλλία η κυβέρνηση Σαρκοζί φιλοδοξεί να υλοποιήσει την κατεδάφιση του ασφαλιστικού αλά Λοβέρδο.
Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν μαζικές, ενωτικές και μαχητικές και θύμισαν τα λαϊκά ξεσπάσματα που σάρωσαν τα μέτρα Ζιπέ το 1995 και το νόμο της «πρώτης απασχόλησης» για τους νέους εργαζόμενους του Σιράκ. Τα συνθήματα αναφοράς στην Ελλάδα ήταν πολλά.
Στη Γερμανία η Μέρκελ εφαρμόζει πρωτοφανείς περικοπές στις κοινωνικές παροχές. Ούτε λόγος για χαλάρωση της συμπίεσης των μισθών που απέδωσε το εξαγωγικό «θαύμα» της προηγούμενης δεκαετίας (βλ. υπερκέρδη για το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο). Ο κυρίαρχος λόγος δεν διαφέρει ούτε κατά γράμμα από τη ρητορική της πειθάρχησης προς τα «γουρούνια» του Νότου. Κι εδώ η τρομοκρατία των ελλειμμάτων, των χρεών στις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες κυριαρχούν με αιχμή τον τομέα της Υγείας! Μήπως μας θυμίζει κάτι; Ο γερμανικός ευρω-εθνικισμός δεν μπορεί να συντηρηθεί με στοιχειώδη αληθοφάνεια, όταν η γερμανική κυβέρνηση εξαπολύει επίθεση ενάντια στον ίδιο τον γερμανικό λαό. Στην Αγγλία η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Κάμερον αναπαράγει με εκπληκτικές ομοιότητες το ελληνικό μοντέλο: παράδοση Καραμανλή σε Παπανδρέου, μετά αποκάλυψη της «καμένης γης», μετά μέτρα σοκ… Ο πολυδιαφημισμένος Μπράουν των Νέων Εργατικών, αφού «διέσωσε» με ιλιγγιώδη ποσά το χρηματοπιστωτικό σύστημα και βούλιαξε τον κρατικό προϋπολογισμό, έδωσε τη σκυτάλη στο συντηρητικό διάδοχό του να ολοκληρώσει το έργο, κηρύσσοντας, στην κυριολεξία, τον πόλεμο στο δημόσιο τομέα, το κράτος πρόνοιας, τις συντάξεις, αλλά και στους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους αφού απειλεί με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις! Τα συνδικάτα προετοιμάζουν απεργίες ανάλογης κλίμακας.
Η Ιταλία μάς έφερε την είδηση του ωμού εκβιασμού που επιχείρησε και, ως ώρας, επέβαλλε η εργοδοσία της FIAT στη Νάπολη. Ενώ ο Μπερλουσκόνι υλοποιεί την ευρωενωσίτικη ατζέντα λιτότητα-αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση-ελαστικοποίηση, το κεφάλαιο αποθρασύνεται και με το πιστόλι στον κρόταφο της εργατικής τάξης απαίτησε την αποδοχή ενός εργασιακού μεσαίωνα, διαφορετικά θα απέσυρε το τοπικό εργοστάσιο με συνέπεια χιλιάδες απολύσεις. «Για εμάς, μετά τη FIAT, υπάρχει η Καμόρα», έτσι δικαιολόγησε ένας εργάτης την αποδοχή των εξευτελιστικών όρων της εργοδοσίας. Αλλά μήπως δεν είναι Μαφία το ίδιο το κεφάλαιο και η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, που κουρελιάζουν την εθνική εργατική νομοθεσία, κατοχυρώνοντας ένα νέο υπόδειγμα προς εξαγωγή για την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου; Οι μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις στη Νάπολη, αλλά και σε πανιταλικό επίπεδο ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα, προδιαγράφουν ένα θερμό ιταλικό καλοκαίρι.
Η 29η Σεπτέμβρη μπορεί να γίνει ορόσημο αντίστασης και προοπτικής
Οι μεγάλες διαδηλώσεις με επίκεντρο την Ελλάδα, που απλώνονται στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, το δημοψήφισμα στην Ισλανδία, αλλά και οι ακυρώσεις των ληστρικών συμφωνιών με το ΔΝΤ στα συνταγματικά δικαστήρια της Ρουμανίας και της Λετονίας, φωτίζουν τους αποφασιστικούς κόμβους του πανοράματος που σχηματίζει η αντίσταση των λαών στη νέα κατοχή της Ευρώπης από τον «άξονα» του αδηφάγου χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Ιδιαίτερα η ακύρωση των ισοπεδωτικών συμφωνιών, ως αντισυνταγματικών σε χώρες της Α. Ευρώπης, όπου στο έδαφος της ιδεολογικής κυριαρχίας τους υπολόγιζαν οι ευρωκράτες ότι θα επιβληθούν δια περιπάτου, αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Σε αυτές τις χώρες εκδηλώθηκαν άξιες λόγου λαϊκές αντιστάσεις. Τα συντάγματα δεν είναι κουρελόχαρτα, αποτυπώνουν μεγάλες κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Και μπορούν να αποτελέσουν όπλα αντίστασης και ανατροπής. Ούτε είναι δυνατόν να τσαλαπατιέται, ατιμώρητα, η λαϊκή θέληση. Στην Ουγγαρία η κυβέρνηση του ΔΝΤ καταποντίστηκε και η διάδοχός της τρομοκρατεί πάλι με χρεοκοπία το λαό, για να εξακολουθήσει να επιβάλει τα μέτρα που έχουν καθολικά απορριφθεί. Είναι σαφές ότι η αντιστροφή της κατάστασης μπορεί να λάβει σάρκα και οστά. Οι αγώνες των λαών, σε όλη την Ευρώπη, μπορούν να αποκαταστήσουν το νόημα της πολιτικής, να συγκρουστούν με τον οδοστρωτήρα ΔΝΤ-Ε.Ε., για να ανοίξουν ξανά το δρόμο στην κοινωνική αλληλεγγύη, στην υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών της Υγείας, της Ασφάλισης, της Παιδείας, για να έρθει ξανά η εργασία στο κέντρο και όχι η υπερεκμετάλλευση, ο τζόγος και η χρέωση. Μέσα από σταθμούς και ορόσημα θα χτιστεί, ήδη χτίζεται πανευρωπαϊκά μία νέα προοπτική. Τέτοια σημεία ήταν το δημοψήφισμα στην Ισλανδία και ο λαϊκός ξεσηκωμός της 5ης Μάη στη χώρα μας. Η 29η του Σεπτέμβρη έχει οριστεί ως ημέρα πανευρωπαϊκής απεργίας. Ως τότε, ο ημερολογιακός χρόνος ίσως αποδειχτεί πολύ πυκνός για τις συνειδήσεις των εργαζόμενων. Δεν είναι δυνατόν να μην εντατικοποιείται, να μην επεκτείνεται ο προβληματισμός και η δίψα αναζήτησης της οδού διαφυγής από τον ανατροφοδοτούμενο εφιάλτη του νεοφιλελευθερισμού.
Γι’ αυτό και η 29η του Σεπτέμβρη μπορεί να αναδειχτεί σε ορόσημο αντίστασης και προοπτικής.
