Με το θλιβερό διήμερο της απεργίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, έκλεισε μια ενδιαφέρουσα σελίδα του «κινήματος των Aγανακτισμένων».
Όμως, μια νέα «σελίδα» αρχίζει η οποία μπορεί να γίνει πολιτικά χρήσιμη και κοινωνικά ανατρεπτική, αρκεί να καταφέρει η Αριστερά να ακούσει και να ερμηνεύσει σωστά, μηνύματα και ανάγκες της εποχής. Πράγμα, κατά τη γνώμη μου, πολύ δύσκολο.
Όμως, μια νέα «σελίδα» αρχίζει η οποία μπορεί να γίνει πολιτικά χρήσιμη και κοινωνικά ανατρεπτική, αρκεί να καταφέρει η Αριστερά να ακούσει και να ερμηνεύσει σωστά, μηνύματα και ανάγκες της εποχής. Πράγμα, κατά τη γνώμη μου, πολύ δύσκολο.
Τη θηριωδία της κρατικής καταστολής την περίμεναν όλοι. Αριστερά, αντιεξουσιαστές, μπαχαλάκηδες, κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, κόμματα της εξουσίας και του συστήματος. Κάποιοι την απεύχονταν, κάποιοι την ήθελαν και φυσικά κάποιοι τη σχεδίαζαν. Εάν η έκπληξη της Αριστεράς για τις θηριωδίες του κρατικού μηχανισμού είναι αληθινή, νομίζω πως τα πράγματα για την Αριστερά, είναι χειρότερα απ’ ό,τι φαίνονται.
Εάν η γοητεία της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» μας έχει τόσο πολύ διαποτίσει και ανακαλύπτουμε σήμερα την κοινοβουλευτική δικτατορία, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.
Εάν οι ποικίλες εκτιμήσεις πως «το ΠΑΣΟΚ δεν θα βρει 151 βουλευτές» λεγόταν στα σοβαρά, τότε χρειάζεται να αναπροσδιορίσουμε την έννοια «αντάρτης».
Εάν το «αυθόρμητο» θεοποιείται, το «ακομμάτιστο» αναγορεύεται σε «όρο παρουσίας», ο «πασιφισμός» κολακεύεται, ο βερμπαλισμός τροφοδοτεί «χρήσιμες» ψευδαισθήσεις, τότε οι κοινωνικές εκρήξεις ακυρώνονται.
Νομίζω πως οι «πλατείες», αυτό το διήμερο, απότομα ενηλικιώθηκαν. Ο «πλατύς» κόσμος, στον οποίον κάποιοι τόσα είχαν επενδύσει, γνώρισε καλά την ωμή βία της εξουσίας και των μηχανισμών της και την ταξική ουσία της αστικής δημοκρατίας. Κατάλαβε πως η απειλή της μούντζας δεν αρκεί, ένιωσε την αξία της αλληλεγγύης και άρχισε να συνειδητοποιεί με δραματικό τρόπο, τα «δύσκολα» των κοινωνικών αγώνων.
Η ηγεσία της Αριστεράς έχει ευθύνη για τούτη την οδυνηρή εμπειρία του «πλατύ» κόσμου.
Έχει ευθύνη, γιατί υστερόβουλα δεν μίλησε με λόγο και πράξη από την πρώτη στιγμή, ανοιχτά και ταξικά, για το «στόχο», για τον αντίπαλο, για την ανάγκη της οργανωμένης πάλης.
Έχει ευθύνη γιατί αντί να κάνει τη λαϊκή οργή πολιτικό εργαλείο, την αξιοποίησε ως «ακροατήριο» και μαζικό χώρο των επί μέρους «επαναστατικών υποκαταστημάτων» της, ως αντίβαρο στη δική της προβληματική πολιτική και κοινωνική παρουσία.
Ακόμα και τώρα, κάτι μπορεί να γίνει.
Αρκεί ηγεσίες και παράγοντες της Αριστεράς να κατανοήσουν σε πια ιστορική στιγμή βρισκόμαστε και πιο είναι το κοινωνικό διακύβευμα.
Να αντιληφθούν, επιτέλους, πως η ενιαία πολιτική, κοινωνική και κινηματική παρουσία και δράση της Αριστεράς και η Μετωπική της συγκρότηση, είναι όρος και για λαϊκή αντίσταση και κατακτήσεις.
Ειδάλλως, για μια ακόμα φορά η Αριστερά θα κάνει δώρο τη λαϊκή οργή, στο σύστημα και την ηττοπάθεια.
Εάν η γοητεία της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» μας έχει τόσο πολύ διαποτίσει και ανακαλύπτουμε σήμερα την κοινοβουλευτική δικτατορία, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.
Εάν οι ποικίλες εκτιμήσεις πως «το ΠΑΣΟΚ δεν θα βρει 151 βουλευτές» λεγόταν στα σοβαρά, τότε χρειάζεται να αναπροσδιορίσουμε την έννοια «αντάρτης».
Εάν το «αυθόρμητο» θεοποιείται, το «ακομμάτιστο» αναγορεύεται σε «όρο παρουσίας», ο «πασιφισμός» κολακεύεται, ο βερμπαλισμός τροφοδοτεί «χρήσιμες» ψευδαισθήσεις, τότε οι κοινωνικές εκρήξεις ακυρώνονται.
Νομίζω πως οι «πλατείες», αυτό το διήμερο, απότομα ενηλικιώθηκαν. Ο «πλατύς» κόσμος, στον οποίον κάποιοι τόσα είχαν επενδύσει, γνώρισε καλά την ωμή βία της εξουσίας και των μηχανισμών της και την ταξική ουσία της αστικής δημοκρατίας. Κατάλαβε πως η απειλή της μούντζας δεν αρκεί, ένιωσε την αξία της αλληλεγγύης και άρχισε να συνειδητοποιεί με δραματικό τρόπο, τα «δύσκολα» των κοινωνικών αγώνων.
Η ηγεσία της Αριστεράς έχει ευθύνη για τούτη την οδυνηρή εμπειρία του «πλατύ» κόσμου.
Έχει ευθύνη, γιατί υστερόβουλα δεν μίλησε με λόγο και πράξη από την πρώτη στιγμή, ανοιχτά και ταξικά, για το «στόχο», για τον αντίπαλο, για την ανάγκη της οργανωμένης πάλης.
Έχει ευθύνη γιατί αντί να κάνει τη λαϊκή οργή πολιτικό εργαλείο, την αξιοποίησε ως «ακροατήριο» και μαζικό χώρο των επί μέρους «επαναστατικών υποκαταστημάτων» της, ως αντίβαρο στη δική της προβληματική πολιτική και κοινωνική παρουσία.
Ακόμα και τώρα, κάτι μπορεί να γίνει.
Αρκεί ηγεσίες και παράγοντες της Αριστεράς να κατανοήσουν σε πια ιστορική στιγμή βρισκόμαστε και πιο είναι το κοινωνικό διακύβευμα.
Να αντιληφθούν, επιτέλους, πως η ενιαία πολιτική, κοινωνική και κινηματική παρουσία και δράση της Αριστεράς και η Μετωπική της συγκρότηση, είναι όρος και για λαϊκή αντίσταση και κατακτήσεις.
Ειδάλλως, για μια ακόμα φορά η Αριστερά θα κάνει δώρο τη λαϊκή οργή, στο σύστημα και την ηττοπάθεια.
ο Σωκράτης
katsoc@otenet.gr
katsoc@otenet.gr
Σχόλια
