Εάν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει συνεχώς να έχουμε κατά νου, σαν επιδίωξη, να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τα κακά «δάνεια» που έχουμε πάρει, συνειδητά ή ασυνείδητα, από τους αντιπάλους μας, από το αστικό καθεστώς μέσα στο οποίο ζούμε και με τους όρους του οποίου διαμορφώνουμε εν πολλοίς ή εν ολίγοις τις ιδέες, τις απόψεις και τους χαρακτήρες μας.
Είναι ανησυχητική η μεγάλη επιρροή των αστικών συνηθειών στην αριστερή μας κουλτούρα. Ατομικισμός, εγωπάθεια, εξουσιομανία, ανταγωνισμός, ιδιοτέλεια, αλαζονεία, φθόνος, τέτοια στοιχεία μας εμποδίζουν να γίνουμε, να είμαστε, οι διαφορετικοί, αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Γιατί εάν πρόκειται να μεταφερθούν όχι μέσω των αντιπάλων μας, των θιασωτών των «αξιών» του αστισμού, αλλά μέσα από μας οι φθοροποιές συνήθειες, ιδέες και νοοτροπίες στον υπό διαμόρφωση κόσμο που επαγγέλλονται οι κοσμοθεωρίες μας, θα κάνουμε άλλη μία τρύπα στο νερό.
Αλλά για να μην γίνει αυτό, στην προσπάθεια αλλαγής του κόσμου, ξεφορτώματος του παλιού και χρεοκοπημένου, η δική μας βελτίωση πρέπει να είναι συνεχής και εμφανής. Όχι μόνο ως παράδειγμα που πείθει και λειτουργεί διαπλαστικά, αλλά και ως βασική προϋπόθεση άνευ της οποίας δεν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τίποτα. Εάν εμείς, οι πρωτοστατούντες, δεν είμαστε σε μια διαρκή, συνειδητή και ανυποχώρητη διαδικασία ξεπεράσματος των αστικών προτύπων και καταλοίπων που κουβαλάμε σαν πολίτες αυτού του εξαιρετικά διαβρωτικού συστήματος, με ποια προσόντα και ποια φόντα θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, ωραιότερο, ευτυχέστερο;
Στα χρόνια της αριστερής ύφεσης, που χαρακτηρίστηκε –μεταξύ άλλων- από την υποχώρηση των επαναστατικών μας προτύπων και την ενσωμάτωσή μας άμεσα ή έμμεσα, λίγο ή πολύ, εκούσια ή ακούσια, στο αστικό κοινωνικό μοντέλο, αναπτύχθηκαν ιδέες, επιθυμίες, χαρακτήρες και τύποι συμπεριφοράς που απέχουν από τη φυσιογνωμία που εναρμονίζεται με τον καινούργιο κόσμο που θέλουμε να χτίσουμε κατά τας γραφάς, τον καινούργιο κόσμο για τον οποίο αξίζει να δώσει κανείς ακόμα και τη ζωή του.
Έχουμε μια μεγάλη Αριστερά, τουλάχιστον σε απήχηση, αλλά οι περισσότεροι νιώθουμε ότι δεν είμαστε στο ύψος των ιδεών μας. Ούτε η συντροφικότητα είναι –με την καλή έννοια- δεδομένη, ούτε η ανιδιοτέλεια ξεχειλίζει από τις σκέψεις και τις επιλογές μας. Το βιώνουμε αυτό στις κομματικές σχέσεις, το βιώνουμε σε συλλογικότητες. Εσωτερικοί ανταγωνισμοί, με ή χωρίς πολιτικοϊδεολογικό πρόσημο ή πρόσχημα, φράξιες, μηχανισμοί, προσωπικές πολιτικές ανάδειξης και επικράτησης, παραγκωνισμοί, αντιζηλίες, «διαδόσεις», κουτσομπολιά, μικρότητες και άλλα κουσούρια αμαυρώνουν τη φυσιογνωμία της Αριστεράς και υπονομεύουν θανάσιμα την απελευθερωτική αποστολή της. Ο ιός του μικροαστισμού επιτίθεται και διαβρώνει ακατάπαυστα, με άπειρες μορφές.
Όραμα, έργο, ποιότητα, ήθος, μόρφωση, θυσία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, διαφάνεια, αλληλεγγύη, σεβασμός, αντοχή, υπομονή, κατανόηση, προσφορά… Με βάση πολιτισμικά, πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά μέτρα και σταθμά πρέπει να αξιολογείται η αριστεροσύνη μας και να φιλτράρεται η αξιοπιστία μας και όχι με βάση τον παραγοντισμό, την προσκόλληση και τα προσωπικά κίνητρα.
Δεν λέω ότι όλα αυτά είναι κατορθωτά επειδή τα σκεφτόμαστε, τα επισημαίνουμε και τα επιθυμούμε. Δεν είμαι τόσο φαντασιόπληκτος, δεν αναζητώ το τέλειο, ούτε είμαι αλώβητος ο ίδιος. Αλλά εάν δεν τείνουμε προς αυτά, εάν δεν είναι ζητούμενα αυτά, τι κόσμο μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα φτιάξουμε ακόμα κι αν η τραγική καταστροφή που δημιουργεί η τεχνητή κρίση μάς δώσει την ευκαιρία να το προσπαθήσουμε;
Ακούω και διαβάζω πολλούς που μιλούν για επαναστάσεις ρίχνοντας άσφαιρα στον αέρα και άλλους που προβάλλουν τους εαυτούς τους προσπαθώντας να μειώσουν τους άλλους, βλέπω κάποιους που τα ξέρουν όλα και άλλους που σνομπάρουν τους πολλούς, τους πολίτες, παρακολουθώ εκείνους που τάχαμου διατείνονται ότι υπερασπίζουν τη δημοκρατία ενώ ανήκουν σε μηχανισμούς που την αντιστρατεύονται και αμφιβάλλω για όσους εμφανίζονται αδιάλλακτοι για ορισμένες θέσεις ενώ είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα σωρό βολικούς συμβιβασμούς. Και όχι μόνο στελέχη. Δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο ο τύπος του αριστερού που βγάζει νύχια με το παραμικρό, αντιμετωπίζει καχύποπτα το διπλανό του, θέλει να περάσει το δικό του, με δυσκολία κάνει χωριό με τους συναγωνιστές τους και με βαριά καρδιά ανέχεται τους συμπολίτες του. Αλλά εάν είμαστε έτσι, τι σόι αριστεροί είμαστε;
Θα ήταν πολύ άδικο να μας βάλω όλους στο ίδιο καζάνι, γιατί στην Αριστερά έχω γνωρίσει, και ακόμα γνωρίζω, τους πιο υπέροχους ανθρώπους, τους πιο ανιδιοτελείς, τους πιο ιδεολόγους, τους πιο ποιοτικούς, τους πιο μαχητικούς και τους πιο θυσιαστικούς. Και δεν είναι καθόλου λίγοι. Είναι πολλοί και παντού. Αλλά, συχνά, δεν τους περνάει ο λόγος. Είτε παραγκωνίζονται είτε κινδυνεύουν κι αυτοί από το μικρόβιο του αστισμού που διαβρώνει το σύμπαν στο πέρασμά του, της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Κι αυτό δεν πρέπει κανείς να το υποτιμάει. Γιατί κι αυτοί που μεταλλάχθηκαν στις σοσιαλιστικές χώρες, από επαναστάτες –με όλη τη σημασία της λέξης- ξεκίνησαν. Γι’ αυτό, η επαγρύπνηση, η διαρκής και ασυμβίβαστη, η ενσυνείδητη προσπάθεια για το ανώτερο, αποτελεί βασικό γνώρισμα κάθε πραγματικού επαναστάτη και συστατικό στοιχείο κάθε επανάστασης, αφενός για να προετοιμαστεί και να πετύχει και αφετέρου για να ευδοκιμήσει και να μην εξελιχθεί στο αντίθετό της επειδή εμπεριέχει –φανερά ή κρυφά-τον αστισμό στα σκέλια της. Γιατί και η επανάσταση, ειρηνική ή όχι, θέλει κι αυτή –πριν και μετά-, όπως και η Αριστερά, το Κasperski της!
Χτυπημένος,
Γκαούρ
