Παράξενα πράγματα συμβαίνουν στον Ηλεκτρικό… Δεν μιλάω για τη λαοθάλασσα που ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες στην Αττική, καθώς τα έργα συνεχίζονται με ρυθμούς χελώνας και ουδείς ενδιαφέρεται να ενημερώσει τους ταλαιπωρημένους επιβάτες για το τέλος των βασάνων τους…
…Μιλάω για εκείνα τα μαγικά, που κάνουν τη ζωή παράξενη. Σαν ταινία.
…Μιλάω για εκείνα τα μαγικά, που κάνουν τη ζωή παράξενη. Σαν ταινία.
Και να που μια κυρία με μάλλον συντηρητική εμφάνιση, γύρω στα εξήντα, κάθεται απέναντί μου, ανοίγει την τσάντα της και βγάζει από μέσα το Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν) της Στυλιάνας Γκαλινίκη (Μελάνι), ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά μυθιστορήματα των τελευταίων ετών. Τη βλέπω να βυθίζεται στην ανάγνωση… Κάποια στιγμή μένει σε μια σελίδα, στο τέλος την τσακίζει και συνεχίζει. Θα μου πείτε τι είδος διαστροφής είναι να θέλεις να δεις ποια σελίδα τσάκισε ο άλλος. Έλα που με έφαγε η περιέργεια… Είδα, λοιπόν, σκύβοντας αρκετά ότι επρόκειτο για τη σελίδα 32. Τι έγραφε όμως εκεί; Το έμαθα την επόμενη μέρα. Για την επίσκεψη του παπά –ενός εκ των βασικών ηρώων του βιβλίου– στο Νεκροταφείο του χωριού. Πού είναι το παράξενο; Ότι την ώρα που η κυρία τσάκιζε τη σελίδα του βιβλίου, ο Ηλεκτρικός περνούσε μπροστά από το Β’ Νεκροταφείο: Ανατριχιαστικό;
…Σύμπτωση ή …όχι (!), το περιστατικό με οδήγησε στις σελίδες του πρώτου βιβλίου της Στυλιάνας Γκαλινίκη, στα Ρούχα από δεύτερο χέρι (University Studio Press), με την εικονογράφηση της Στεφανίας Βελδεμίρη. Μια σειρά διηγημάτων που με βυθίζουν στο γυναικείο κόσμο. Οι φιλίες και τα τραύματα. Οι μαγικές στιγμές και οι ανταγωνισμοί. Κουρέλια και καρποί σαν στολίδια του ίδιου δέντρου. Της γνώσης. Η ίδια η συγγραφέας έχει πει σε συνέντευξή της στο art.mag: «…Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το γράψιμο είναι ένας τρόπος φυγής από την πραγματικότητα… Ίσως, όμως, το γράψιμο να είναι μια πράξη καταβύθισης στην πραγματικότητα, που έρπει κάτω από τα καθημερινά, μια περισυλλογή σε αυτά που ζούμε, η ανάγκη να μιλήσουμε για τα μη προφανή, για τον σιωπηλό εαυτό μας…»
…Κι η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα είναι παρούσα… Σκέφτομαι πως το Όλα πάνε ρολόι, μαζί με όλα τα άλλα είναι μια ποιητική και σκληρή κριτική και του τρόπου που λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση. Του τρόπου που διαπλέκεται με ό,τι πιο φτηνό και συντηρητικό σε μια κοινωνία που φοβάται και τρέμει το διαφορετικό…
…Και το μυαλό μου τρέχει σε αυτούς, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν άντεξαν. Πήραν τα όπλα και βγήκαν στα βουνά. Οι ληστές! Ο Δημήτρης Χαλατσάς με τα Ληστρικά Τραγούδια (Εστία) μας χαρίζει μια εξαιρετική ανθολογία και παράλληλα ένα ιστορικό για ένα θέμα που συνήθως ξεφεύγει από τα βιβλία της ιστορίας. Ληστές – θρύλοι. Ληστές – αντάρτες. Και τα τραγούδια που έφτιαξε ο ίδιος ο λαός. Σπάνιο υλικό. Ιστορίες περηφάνιας…
…Και σε όσους θέλουν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, την απάντηση δίνει ο Αντώνης Κακαράς: Όξω απ’ τ’ αμπέλια ρεεε! Ένα αφήγημα μνήμης, λήθης άμα και νοσταλγίας (μύθων, λόγου και πράξεων) –(Παπαζήσης), όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος.
Μια αφήγηση έξω από τα δόντια για την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, που ξεκινάει από τη Γραβιά της Κατοχής και του Εμφυλίου (Χάνια στο βιβλίο) και μας οδηγεί στα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, με ένα λόγο που ρέει σαν δροσερό νερό – ή και παγωμένο για όσους κοιμούνται!
Κλείνω το βιβλίο, έτοιμος για νέους αγώνες…
…Σύμπτωση ή …όχι (!), το περιστατικό με οδήγησε στις σελίδες του πρώτου βιβλίου της Στυλιάνας Γκαλινίκη, στα Ρούχα από δεύτερο χέρι (University Studio Press), με την εικονογράφηση της Στεφανίας Βελδεμίρη. Μια σειρά διηγημάτων που με βυθίζουν στο γυναικείο κόσμο. Οι φιλίες και τα τραύματα. Οι μαγικές στιγμές και οι ανταγωνισμοί. Κουρέλια και καρποί σαν στολίδια του ίδιου δέντρου. Της γνώσης. Η ίδια η συγγραφέας έχει πει σε συνέντευξή της στο art.mag: «…Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το γράψιμο είναι ένας τρόπος φυγής από την πραγματικότητα… Ίσως, όμως, το γράψιμο να είναι μια πράξη καταβύθισης στην πραγματικότητα, που έρπει κάτω από τα καθημερινά, μια περισυλλογή σε αυτά που ζούμε, η ανάγκη να μιλήσουμε για τα μη προφανή, για τον σιωπηλό εαυτό μας…»
…Κι η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα είναι παρούσα… Σκέφτομαι πως το Όλα πάνε ρολόι, μαζί με όλα τα άλλα είναι μια ποιητική και σκληρή κριτική και του τρόπου που λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση. Του τρόπου που διαπλέκεται με ό,τι πιο φτηνό και συντηρητικό σε μια κοινωνία που φοβάται και τρέμει το διαφορετικό…
…Και το μυαλό μου τρέχει σε αυτούς, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν άντεξαν. Πήραν τα όπλα και βγήκαν στα βουνά. Οι ληστές! Ο Δημήτρης Χαλατσάς με τα Ληστρικά Τραγούδια (Εστία) μας χαρίζει μια εξαιρετική ανθολογία και παράλληλα ένα ιστορικό για ένα θέμα που συνήθως ξεφεύγει από τα βιβλία της ιστορίας. Ληστές – θρύλοι. Ληστές – αντάρτες. Και τα τραγούδια που έφτιαξε ο ίδιος ο λαός. Σπάνιο υλικό. Ιστορίες περηφάνιας…
…Και σε όσους θέλουν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, την απάντηση δίνει ο Αντώνης Κακαράς: Όξω απ’ τ’ αμπέλια ρεεε! Ένα αφήγημα μνήμης, λήθης άμα και νοσταλγίας (μύθων, λόγου και πράξεων) –(Παπαζήσης), όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος.
Μια αφήγηση έξω από τα δόντια για την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, που ξεκινάει από τη Γραβιά της Κατοχής και του Εμφυλίου (Χάνια στο βιβλίο) και μας οδηγεί στα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, με ένα λόγο που ρέει σαν δροσερό νερό – ή και παγωμένο για όσους κοιμούνται!
Κλείνω το βιβλίο, έτοιμος για νέους αγώνες…
Κώστας Στοφόρος
Σχόλια
