Του Βασίλη Μουλόπουλου.
Η παθογένεια των διασπάσεων της Αριστεράς συνεχίζεται. Εξακολουθούμε να δίνουμε βάρος περισσότερο σε αυτό που μας χωρίζει από αυτό που μας ενώνει. Συνεχίζουμε να μην μπορούμε να ξεπεράσουμε τις κομματικές και προσωπικές μας αγκυλώσεις και φιλοδοξίες. Πιστεύω ότι οι τέσσερις σύντροφοι, που αποχώρησαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αυτό έκαναν.
Όσο για το ότι κρατούν τις έδρες τους στη Βουλή, διαφωνώ, γιατί πιστεύω ότι υπάρχει μία ηθική της Αριστεράς, μία ηθική των κομμάτων που εκπροσωπούν την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, η οποία λέει ότι η βουλευτική έδρα δεν ανήκει στο βουλευτή αλλά στη συλλογικότητα που τον εξέλεξε. Ότι ο βουλευτής της Αριστεράς πρέπει ανά πάσα στιγμή να λογοδοτεί στη συλλογικότητα που τον εξέλεξε. Να παραιτείται όχι μόνο όταν διαφωνεί αλλά ακόμα και όταν η συλλογικότητα που τον εξέλεξε κρίνει ότι δεν εκπληρώνει τα καθήκοντά του.
Η δική μας γενιά έγινε αριστερή πριν διαβάσει Μαρξ, Λένιν, Λούξεμπουργκ, Μάο. Γίναμε αριστεροί, ακριβώς επειδή η Αριστερά πρέσβευε και είχε μια άλλη ηθική από εκείνη των αστικών δυνάμεων. Πριν ασπαστούμε τις πολιτικές και ταξικές αξίες της Αριστεράς, ασπαστήκαμε τις ηθικές της αξίες.
Με τους τέσσερις συντρόφους που αποχώρησαν παραμένουμε φίλοι, σέβομαι τις απόψεις τους, δεν τους θεωρώ ούτε εχθρούς ούτε προδότες. Αλλά πιστεύω ότι η επιλογή τους είναι ενάντια στα συμφέροντα και της Αριστεράς και του κινήματος, σε μια κρίσιμη για τους εργαζόμενους στιγμή. Η επιλογή τους βλάπτει το εργατικό κίνημα και την Αριστερά.
Δηλώνουν ότι το έκαναν, γιατί οι διαφορές τους με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αγεφύρωτες, αλλά παραμένουν από την ίδια πλευρά του οδοφράγματος. Έχω όλη την καλή διάθεση να τους πιστέψω, αλλά θα μου επιτρέψουν να έχω και βάσιμες αμφιβολίες. Μήπως, δηλαδή, δεν βρίσκονται από την ίδια πλευρά, μήπως οι διαχωριστικές γραμμές, τα οδοφράγματα τους τρομάζουν. Μήπως αισθάνονται πιο κοντά, πιο άνετα, σε εκείνους και με εκείνους που βρίσκονται από την άλλη πλευρά.
Το ζήτημα δεν είναι συναισθηματικό ούτε επιλύεται με δηλώσεις καλών προθέσεων. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μία ακόμα διάσπαση, μία ακόμα παρέα στην Αριστερά. Πέρα, όμως, από τις παρέες, τις οργανώσεις, τα κόμματα, υπάρχει ο λαός της Αριστεράς. Ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός που δεν έχει άλλους λόγους να είναι μαζί, εκτός από τις κοινές ιδέες, ελπίδες και οράματα. Ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, η ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αναγκαιότητα της κοινωνίας. Μια αναγκαιότητα της Αριστεράς του 21ου αιώνα.
Όπως έλεγε ο Έκεχαρτ Κνίπεντορφ, «το πρωταρχικό κίνητρο της Αριστεράς είναι η ηθική εξέγερση». Πιστεύω ότι αυτός ο λαός της Αριστεράς, αυτός ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο ομοιογενής, πολύ πιο πολιτικός από τις διάφορες αριστερές. Ζητεί από την Αριστερά, από τον ΣΥΡΙΖΑ, μια εναλλακτική-ηγεμονική πρόταση. Ζητεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να πει τι θα έκανε βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, αν κατακτούσε την εξουσία. Αυτό είναι το αίτημα του λαού του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό καλείται να απαντήσει άμεσα.
Αλλιώς, το φάντασμα της ελπίδας που πλανάται πάνω από την Ελλάδα και την Ευρώπη και το οποίο στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες του συστήματος, που παλεύει να διασωθεί σε βάρος της κοινωνίας, θα εξαερωθεί.
*Ο Βασίλης Μουλόπουλος είναι βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφος.
