Διπλή ταρίφα: Εδώ παπάς, εκεί παπάς…

Καλημέρα πελάτες μου. Εδώ και αρκετό καιρό προβληματίζομαι. Γιατί σε κάθε απεργία και πορεία προς το Σύνταγμα, τα οργανωμένα μπλοκ και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες περνάνε από τη Βουλή με τροχαδάκι και «πηδηματάκια»;

Μήπως είναι ένα είδος ανταρτοπόλεμου; Μήπως μυστικές συμφωνίες συνδικαλιστών; Λοιπόν, για να εξηγούμαστε, η Πλατεία Συντάγματος αποτελούσε πάντα ένα σύμβολο του αγώνα του κινήματος ενάντια στην εξουσία και έχει συνδεθεί με μεγάλους αγώνες και νίκες του δημοκρατικού κινήματος. Και θα είναι μεγάλη κατάκτηση, ο λαός να κατέβει μαζικά και συγκροτημένα από τις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, να εγκατασταθεί στην Πλατεία Συντάγματος και να υποβάλλει τα αιτήματά του στη Βουλή! Να φύγει η κατοχική κυβέρνηση με την τρόικα, να παρθεί πίσω το Μνημόνιο, να βρεθούν οι κλέφτες του δημόσιου χρήματος, να πάνε φυλακή και να προκηρυχτούν ελεύθερες εκλογές στην πατρίδα μας. Και να φύγουν τα κανάλια από τα χέρια των εργολάβων! Κάθε άλλη στάση των συνδικαλιστών και της Αριστεράς, θα είναι προβληματική -για να μην πω τίποτα χειρότερο. Τελεία και παύλα. Αυτά απαιτεί ο λαός και οι πελάτες του ταξιτζή!
Πάμε τώρα στην ωραία ιστοριούλα μας, να χαλαρώσετε! Στη Δαβάκη στέκεται ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. «Ταξί, ελεύθερος»; «Εδώ και πολλά χρόνια»! Ο κύριος βάζει με δυσκολία την κυρία και μετά μπαίνει και ο ίδιος. «Για πού πάμε», ρωτάω. «Στο Νεκροταφείο Καλλιθέας» απαντούν. «Ωραίος προορισμός» λέω. «Όχι, όχι. Εκεί μένουμε», μου λέει ο κύριος. «Πώς πάνε οι δουλειές» ρωτάει. «Τώρα σε λίγο, θα πουλάω κεριά και λιβάνι έξω από το νεκροταφείο» απαντώ και ο κυρ-Γιάννης και η κυρία Αθηνά λύνονται στα γέλια. «Εύκολο είναι;», μου λέει ο κυρ-Γιάννης. «Γιατί;» του λέω. «Θα έχεις μπελάδες με τους παπάδες»! «Θα σου πω μία ιστορία, τώρα», μου λέει. «Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, ένας γεροδεμένος γείτονάς μας, που είχε σαλέψει λίγο και ήταν πολύ φτωχός, στήθηκε έξω από το νεκροταφείο να ζητιανέψει. Το παίρνει χαμπάρι ο παπα-Νικόλας και καλεί το 100». «Μπράβο παπάς», τους λέω. «Μόλις φτάνουν οι αστυνομικοί και πάνε να τον πιάσουν, τους έκανε τουλούμι στο ξύλο! Με τα πολλά, τον πάνε στο Τμήμα, στον διοικητή! Μόλις τους βλέπει αυτός, λέει: “Τα βάλατε μωρέ, με έναν σαλεμένο; Τσακιστείτε να τον πάτε πίσω”. Που λες, αυτός ο παπα-Νικόλας, ήταν πολύ σκληρός. Αφού στο αντάρτικο ήταν πρωτοπαλίκαρο του Ζέρβα, αυτός και ο Σεραφείμ, ξέρεις;». «Ξέρω καλά», του λέω. «..και κυκλοφορούσε με όπλα στο νεκροταφείο»! «Μπράβο ο παπάς» του λέω. «Κι όταν έκανες εκεί καμιά κηδεία, σου ‘λεγε και σε ποιο γραφείο θα κάνεις το μνήμα! «Αλλιώς…;», του λέω. «Αλλιώς, σε περίμενε ο Άγιος Πέτρος». «Και εκεί διαπλοκή» του λέω. «Ο δεύτερος στην τάξη, στο νεκροταφείο, ο παπα-Σταύρος, με ζυγώνει μια μέρα, εκεί που έφτιαχνα έναν τάφο, και τι μου λέει»; «Τι;» ρωτάω. «Γαμώ την Π…ία του, δεν θα σηκωθεί να φύγει; Αφού έχει πάρει σύνταξη»! «Γιατί;» ρωτάω. «Για να του πάρει την αρχηγεία του νεκροταφείου!» μου λέει. Εγώ έχω μείνει άναυδος και ξεσπάω σε γέλια!
Η κυρία Αθηνά ξεσπά: «Ακούς εκεί, παπάς να βρίζει την Παναγία! Ήμαρτον, Θεέ μου». Ο κυρ-Γιάννης συνεχίζει: «Ο παπα-Νικόλας κάποτε έφτιαξε και τον δικό του τάφο, έναν μεγάλο οικογενειακό, ξέρεις, και κάλεσε έναν ειδικό να του πει τη γνώμη του. Οπότε ο άλλος του λέει: “Όταν χτίζει κάποιος σπίτι, του λέμε καλορίζικο. Εσένα παπά, να σου ευχηθώ καλορίζικο;”. “Για καλό σε έφερα, βρε γρουσούζη;” του λέει». Εγώ ξερός! «Τα μάρμαρα από τους τάφους, τα ξαναβάζουν;» ρωτάω. «Τίποτα δεν πάει χαμένο», μου λέει. «Οι μαρμαράδες, τα μάρμαρα από τους παλιούς τάφους, τα αγοράζουν πολύ φτηνά, τα τρίβουν ξανά και τα βάζουν για καινούργια»! (Να οι τζαμπατζήδες, κύριε Ρέππα μου.) «Και μη χειρότερα!» αναφωνεί η κυρία Αθηνά.
Είδατε πελάτες μου, πού έχει φτάσει η διαπλοκή; Ούτε με παρθένα υλικά δεν σε θάβουν πια! Και σε λίγο… με ένα κουστούμι, θα κηδεύονται καμιά δεκαριά!