Του Νίκου Ταυρή.
Ο παραπάνω στίχος του ποιητή Αντόνιο Ματσάδο αντικατοπτρίζει ό,τι συνέβη το διήμερο 28-29 Ιουνίου που ο λαός μας κατέβηκε στις πλατείες της χώρας απαιτώντας να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Ο παραπάνω στίχος του ποιητή Αντόνιο Ματσάδο αντικατοπτρίζει ό,τι συνέβη το διήμερο 28-29 Ιουνίου που ο λαός μας κατέβηκε στις πλατείες της χώρας απαιτώντας να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Το λουλούδι της ανυποχώρητης αντίστασης άνθισε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και κυρίως στην Αθήνα, όπου ο κόσμος έδωσε μαθήματα δημοκρατίας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Τα συναισθήματα και οι εικόνες παραπάνω από πολλές, τόσο πολλές που θέλει ώρες ένας άνθρωπος για να τις επεξεργαστεί και να τις χωνέψει. Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες και άφθονες φωτογραφίες μόνο και μόνο για να περιγραφεί το ένα δέκατο από αυτό που συνέλαβε το μάτι και το αφτί, αυτές τις δύο μέρες.
Γι’ αυτό θα περιοριστώ μόνο σε δύο εικόνες από όλες αυτές που είδα και άκουσα.
Εικόνα 1η: Στη Φιλελλήνων και στην κάτω μεριά του Συντάγματος βρίσκονται γύρω στις 2μ.μ. χιλιάδες κόσμου. Χημικά εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ ο κόσμος δεν υποχωρεί. Και τότε όλοι, όλοι αυτοί οι χιλιάδες, σαν να έχουν ένα στόμα, μια φωνή τραγουδούν το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Όλη η περιοχή δονείται από το τραγούδι ενός λαού που διεκδικεί ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Εικόνα 2η: Γύρω στις 3.30 το μεσημέρι χιλιάδες πολίτες στέκονται πάνω στην Πλατεία Συντάγματος υπερασπίζοντας το χώρο τους που πάνω από 35 μέρες τον κρατάνε και δίνουν αληθινή υπόσταση στην ονομασία του. Δεν φεύγουν γιατί υπερασπίζονται το Σύνταγμα της χώρας τους απέναντι σε όσους το κουρελιάζουν. Δεκάδες χημικά εκτοξεύονται από τις δυνάμεις καταστολής με σκοπό να μας διώξουν από την πλατεία. Ο κόσμος υποχωρεί συντεταγμένα. Χωρίς πανικό, ο καθένας στηρίζει τον διπλανό του και προχωρούμε σε σημείο που μπορείς να πάρεις έστω μισή ανάσα για να μπορέσουμε να επανέλθουμε. Η αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών είναι πρωτοφανής.
Ο καθένας πρώτα κοιτάει το δίπλα του και μετά τον εαυτό του. Στο άκουσμα της λέξης «μαλόξ» ξεπηδάνε από το πλήθος κατευθείαν διαδηλωτές που έρχονται να σου δώσουν λίγο από το θαυματουργό υγρό. Χέρια συντροφικά σου χτυπάνε την πλάτη για να σου δώσουν κουράγιο, ενώ στα ταλαιπωρημένα μάτια όλων διαγράφονται χαμόγελα. Φωνές σκίζουν τον αέρα επαναλαμβάνοντας: «Αδέρφια, δεν θα τους περάσει, κανείς δεν φεύγει, όλοι εδώ μέχρι να ξεκουμπιστούν. Ψυχή βαθιά αδέρφια…».
Γι’ αυτό θα περιοριστώ μόνο σε δύο εικόνες από όλες αυτές που είδα και άκουσα.
Εικόνα 1η: Στη Φιλελλήνων και στην κάτω μεριά του Συντάγματος βρίσκονται γύρω στις 2μ.μ. χιλιάδες κόσμου. Χημικά εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ ο κόσμος δεν υποχωρεί. Και τότε όλοι, όλοι αυτοί οι χιλιάδες, σαν να έχουν ένα στόμα, μια φωνή τραγουδούν το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Όλη η περιοχή δονείται από το τραγούδι ενός λαού που διεκδικεί ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Εικόνα 2η: Γύρω στις 3.30 το μεσημέρι χιλιάδες πολίτες στέκονται πάνω στην Πλατεία Συντάγματος υπερασπίζοντας το χώρο τους που πάνω από 35 μέρες τον κρατάνε και δίνουν αληθινή υπόσταση στην ονομασία του. Δεν φεύγουν γιατί υπερασπίζονται το Σύνταγμα της χώρας τους απέναντι σε όσους το κουρελιάζουν. Δεκάδες χημικά εκτοξεύονται από τις δυνάμεις καταστολής με σκοπό να μας διώξουν από την πλατεία. Ο κόσμος υποχωρεί συντεταγμένα. Χωρίς πανικό, ο καθένας στηρίζει τον διπλανό του και προχωρούμε σε σημείο που μπορείς να πάρεις έστω μισή ανάσα για να μπορέσουμε να επανέλθουμε. Η αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών είναι πρωτοφανής.
Ο καθένας πρώτα κοιτάει το δίπλα του και μετά τον εαυτό του. Στο άκουσμα της λέξης «μαλόξ» ξεπηδάνε από το πλήθος κατευθείαν διαδηλωτές που έρχονται να σου δώσουν λίγο από το θαυματουργό υγρό. Χέρια συντροφικά σου χτυπάνε την πλάτη για να σου δώσουν κουράγιο, ενώ στα ταλαιπωρημένα μάτια όλων διαγράφονται χαμόγελα. Φωνές σκίζουν τον αέρα επαναλαμβάνοντας: «Αδέρφια, δεν θα τους περάσει, κανείς δεν φεύγει, όλοι εδώ μέχρι να ξεκουμπιστούν. Ψυχή βαθιά αδέρφια…».
Σχόλια
