Η κυβέρνηση χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας σφραγίζει τη διαιώνιση της εξάρτησης
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η κυβέρνηση καλλιεργεί επίμονα την εντύπωση πως όπου να ’ναι θα καταφέρει να μας βγάλει από τα Μνημόνια. Εφτά χρόνια, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις υπόσχονταν ακριβώς το ίδιο. Η απάντηση των Βρυξελλών ήταν σταθερά η ίδια: Το ένα Μνημόνιο διαδέχονταν το άλλο, το καθένα χειρότερο από το προηγούμενο. Κάποια στιγμή, όμως, ο Μανωλιός βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Οι δανειστές θέλουν στην ουσία, να παραμείνουμε απολύτως εξαρτημένοι από τις Βρυξέλλες, το ΔΝΤ, το Βερολίνο. Τα Μνημόνια τυπικά μπορεί να λήξουν, η εξάρτηση όχι. Τα Μνημόνια και οι διαπραγματεύσεις για τους όρους εφαρμογής τους, είναι για να «δεθεί» η εξάρτηση, όχι για να βγούμε από το τούνελ. Οι διαπραγματεύσεις είναι στάχτη στα μάτια μας.
Πρόσφατα, ο άλλος μνημονιακός εταίρος, το ΔΝΤ, έδωσε και ένα περιπαικτικό τόνο στην τραγωδία αναγνωρίζοντας δημοσίως λάθη στους υπολογισμούς του, χωρίς, φυσικά, να κάνει διορθώσεις. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι η Αθήνα έχει χάσει κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, ύστερα από εφτά χρόνια δουλοπρέπειας, ζητιανιάς και πλήρους απομόνωσης. Βρυξέλλες, Βερολίνο, ΔΝΤ (και Παρίσι ως κολαούζος) είπαν στην Αθήνα: Ξέρουμε ότι έγινε λάθος, ξέρουμε και ποιο είναι το σωστό. Δεν θα διορθώσουμε το λάθος, γιατί έτσι μας αρέσει. Κι εσείς θα βγάλετε το… σκασμό. Όπως και έγινε. Η πρόθεση εξευτελισμού της Αθήνας είναι η μόνη εξήγηση. Αλλιώς το ΔΝΤ θα διόρθωνε το λάθος ή και η Αθήνα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) θα ζητούσε επανόρθωση. Την υποτέλεια συνοδεύει η κολακεία του υποτελούς: Ανακάλυψαν στην Αθήνα ότι ο Μακρόν είναι ο καλύτερος φίλος μας, αυτός μας κράτησε στο ευρώ, είπαν. Πριν από την εκλογή του κανείς εδώ δεν το ήξερε!
Δεν είναι, όμως, μόνο τα λάθη του ΔΝΤ. Και οι πολιτικές των Βρυξελλών/Βερολίνου τον ίδιο σκοπό έχουν, την υποδούλωση της χώρας, όχι την έξοδο από το αδιέξοδο. Οι εξευτελιστικές τιμές των ακινήτων, πλήττουν την αίσθηση ασφάλειας των Ελλήνων και όχι μόνο την περιουσία τους. Η καταστροφική πτώση μισθών και συντάξεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων κ.λπ., είναι δεδομένο ότι δεν αναπτύσσουν αλλά πνίγουν την οικονομία.
Έχω ξαναγράψει ότι Βρυξέλλες/Βερολίνο είχαν «ενοχληθεί» από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν αγωνίζονταν να μας βάλει στην τότε ΕΟΚ, από τα εξής τρία πράγματα: Το μεγάλο ποσοστό της ιδιοκατοίκησης, τον μεγάλο αριθμό ελεύθερων επαγγελματιών και τον τεράστιο όγκο (άρα και την ισχύ) της ελληνικής ναυτιλίας.
Τα δυο πρώτα συγκροτούν μια ψυχολογία ανεξαρτησίας και τη σχετική αδυναμία ελέγχου του πληθυσμού: Έχω δική μου δουλειά, έχω δικό μου σπίτι, δεν έχω ανάγκη κανέναν, είμαι ανεξάρτητος, ήταν μια νοοτροπία που ενοχλούσε Βρυξέλλες, Βερολίνο και παρατρεχάμενους. Η ναυτιλία έθιγε κυρίως γερμανικά συμφέροντα. Η γερμανική ναυτιλία είναι σημαντική, αλλά επανειλημμένα προσέκρουσε στην ελληνική ναυτιλιακή ισχύ. Ο Σημίτης, υπηρέτης των γερμανικών συμφερόντων, επιχείρησε να «βάλει χέρι» στους Έλληνες εφοπλιστές αλλά τον απέκρουσαν. Τους εγκάλεσε ότι πρέπει να βάλουν τάξη στις δουλειές τους. Του απάντησαν ότι οφείλει να βάλει τάξη πρώτα εκείνος στις δικές του, δηλαδή στη χώρα. Πολύς λόγος είχε γίνει την εποχή του Α. Παπανδρέου ότι οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα υποδοχής και ανάπαυσης των κουρασμένων Ευρωπαίων. Θα ήμασταν τα γκαρσόνια τους. Οι «χώρες του ήλιου», όπως βλέπουν οι προτεστάντες Βόρειοι Ευρωπαίοι τις νότιες ευρωπαϊκές χώρες, είναι κατάλληλες μόνο γι’ αυτό: να τους υπηρετούν δουλικά.
Η ελίτ της χώρας, για να κρατήσει την εξουσία μεταπολεμικά, υποτάχθηκε πλήρως στις ΗΠΑ, ενώ η Αγγλία κράτησε μια υπόγεια επιρροή. Το αντίτιμο της εξουσίας ήταν η γεωπολιτική αξία της χώρας. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και χωρίς κομμουνιστικό κίνδυνο στα Βαλκάνια, η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας έπεσε, ενώ αυξήθηκε η αξία της Τουρκίας, καθώς έχει σύνορα και με τη Ρωσία και με τη Μ. Ανατολή και τα πετρέλαιά της. Για να μείνει στην εξουσία, η ελληνική ελίτ ξεπουλάει πλέον την ίδια τη χώρα, τον πλούτο της, επίγειο και υπόγειο μαζί και τους κατοίκους. Όλα στο παζάρι. Στον ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι με όσα κάνουν θα γίνουν δεκτοί ως νεοεισερχόμενα αλλά κανονικά μέλη στα ευρωπαϊκά σαλόνια, στη λέσχη των εκλεκτών. Άλλο, όμως, να υπηρετείς ξένα συμφέροντα κι άλλο να έχεις δικά σου. Από έλλειψη κριτικού πνεύματος, ιστορικής μνήμης και γνώσεων οι του ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψαν την κληρονομιά τους χάριν νέων απολαύσεων, υποτιμώντας ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν…
ΥΓ. Ο Μακρόν κέρδισε, ο Μελανσόν δείλιασε, η Μαρίν Λεπέν μαράζωσε. Η Μαριόν-Μαρεσάλ, ανεψιά της Μαρίν, ομοϊδεάτης του σκληροπυρηνικού παππού της, δυσαρεστημένη από την πρόθεση της θείας της να εκδημοκρατίσει το κόμμα, αποχώρησε από το Εθνικό Μέτωπο.
Το σύστημα έδειξε τη δύναμή του και τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό του- ο Μακρόν ήταν καλεσμένος της Μπίντελμπεργκ από τον Κίσσινγκερ το 2014.
Ωστόσο, πολλοί κρατήθηκαν μακριά, υπόμνηση ότι πίσω η αχλάδα έχει την ουρά. Το σύστημα θα πάρει αποφάσεις, θα δημιουργήσει τετελεσμένα. Αλλά οι κοινωνίες βράζουν, οι χώρες κλυδωνίζονται, τα έθνη ασφυκτιούν. Έχουν να δουν τα μάτια μας…
